Wednesday, January 9, 2008

ဒီမိုၿပီး ကေရစီၾကရာ၀ယ္ (၃)

အင္ဒိုနီးရွားႏွင့္ ေတာင္ကိုရီးယား၏ ဒီမိုကေရစီ ခရီးလမ္းျဖတ္သန္းခဲ့ၾကပံုဟာ အလြန္စိတ္ဝင္စားဖို႕ေကာင္းေၾကာင္း၊ ႏွစ္ႏိုင္ငံစလံုးဟာ စစ္အာဏာေအာက္မွ အရပ္ဘက္အာဏာကို ကူးေျပာင္းၿပီး ဒီမိုကေရစီ ျပန္လည္တည္ေဆာက္ၾကတာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေတာင္ကိုရီးယား တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ခ်န္ဒူးဝမ္လက္ထက္ ၁၉၈၆-၈၇ တြင္ သမၼတကို လူထုတိုက္႐ိုက္မဲျဖင့္ ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ရန္ သေဘာတူခဲ့ သည္မွစတင္ကာ ဒီမိုကေရစီနည္းက် ေရြးေကာက္ပြဲမ်ား ျဖစ္ေပၚလာေၾကာင္း၊ ခ်န္ဒူးဝမ္မွ သူ႕ကိုဆက္ခံသူအျဖစ္လ်ာထားသည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ႏိုေတဝူးကို အတိုက္အခံသမၼတေလာင္းႏွစ္ဦးက ယွဥ္ၿပိဳင္ အေရြးခံၾကေၾကာင္း၊ အတိုက္အခံႏွစ္ဦး မဲကြဲသားသျဖင့္ ႏိုေတဝူးပင္ အႏိုင္ရခဲ့ေၾကာင္း၊ ႏိုေတဝူး သမၼတျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ အတိုက္အခံသမၼတေလာင္းတစ္ဦးျဖစ္သည့္ ကင္ယန္းဆမ္က ႏိုေတဝူးႏွင့္ေပါင္းလိုက္သျဖင့္ ေနာက္ေရြးေကာက္ပြဲတင္ ႏိုေတဝူးက ကင္ယန္းဆမ္ကို သမၼတေလာင္းအျဖစ္ ေရြးလိုက္ကာ ေရြးေကာက္ ပြဲတင္ ကင္ယန္းဆမ္ႏိုင္ၿပီး အတိုက္အခံ ကင္ေဒးဂ်ံဳ ႐ံႈးနိမ့္သြားေၾကာင္း၊ ေနာက္ေရြးေကာက္ပြဲတင္မွ ကင္ေဒးဂ်ံဳႏိုင္ၿပီး သမၼတျဖစ္လာ ေၾကာင္း၊ ယင္းသည္ ေတာင္ကိုရီးယားဒီမိုကေရစီျဖစ္စဥ္တြင္ အင္မတန္ေကာင္းသည့္ လွည့္ကြက္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အင္ဒိုနီးရွားကမူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ဆူဟာတိုက ဂိုလ္ကာပါတိ တစ္ပါတီစနစ္ျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ရာမွ ၁၉၉၈ တြင္ တိုင္းျပည္စီးပြားေရးအက်ပ္အတည္းမွစကာ လူထုအံုႂကြမႈျဖစ္ၿပီး အေျပာင္းအလဲျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္း၊ လႊတ္ေတာ္ထဲတြင္ စစ္တပ္မွ အခ်ိဳးက်ပါဝင္သည့္ရာခိုင္ႏႈန္းကို ႏိုင္ငံေရးအင္အားစု မ်ားႏွင့္ စစ္တပ္ ညႇိႏိႈင္းျပဳျပင္ခဲ့ၾကေၾကာင္း၊ ေနာက္မွ အရပ္သား သမၼတ၊ အရပ္သားအစိုးရမ်ား တက္လာေၾကာင္း၊ ယခုဆိုလွ်င္ ဒီမိုကေရစီ အေျခတက်ျဖစ္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ ယခုလက္ရွိသမၼတ ယူဒိုယိုႏိုသည္ စစ္ဘက္မွ အၿငိမ္းစားဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးပင္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒီမိုကေရစီအသားက်သြားလွ်င္ စစ္ဘက္၊ အရပ္ဘက္ဟု ခြဲျခား ၾကည့္မေနၾကေတာ့ေၾကာင္း၊ လူေတာ္လူေကာင္းမ်ားအား ျပည္သူလူထု က ေရြးတင္သြားမည္သာျဖစ္ေၾကာင္း၊ အရည္အခ်င္းမရွိဘဲ ေခါင္းေဆာင္လုပ္ခ်င္၍ မရႏိုင္ေတာ့ေၾကာင္း ဆရာေမာင္ဝံသကပင္ သံုးသပ္ ေျပာဆိုသြားသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ပေဒသရာဇ္စနစ္မွ ကိုလိုနီစနစ္၊ ယင္းေနာက္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို က်င့္သံုးခဲ့သည္။ ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကာလ ယင္းစနစ္အေပၚ လြတ္လပ္ေရးေမာ္ကြန္းဝင္ သခင္သိန္းေဖကလည္း ဦးႏုေခတ္က ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီ အျပည့္ရခဲ့ၿပီး လြတ္လပ္စြာ ေဟာေျပာခြင့္ရရွိခဲ့ေၾကာင္း၊ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ပိုင္း အဂၤလိပ္ဒီမိုကေရစီစနစ္ပံုစံကို ဦးႏုအစိုးရက တစ္ခါတည္း ခ်သံုးခဲ့ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထို႕ေၾကာင့္ အဂင္ႅိပ္ ဒီမိုကေရစီအတိုင္း ေရြးေကာက္ပြဲကို လြတ္လပ္စြာ ဝင္ႏိုင္၊ လြတ္လပ္စြာ ယွဥ္ၿပိဳင္ႏိုင္ေၾကာင္းျဖင့္ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီကို တမ္းတေျပာဆိုခဲ့သည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံ ဒီမိုကေရစီေရစီးေၾကာင္းကိုၾကည့္လွ်င္ ေရကေတာ့စီးေနေၾကာင္း၊ သို႕ေသာ္ အလ်ဥ္ေႏွးေကြးသည္ဟဳ ေျပာစရာရွိေၾကာင္း၊ ၁၉၈၈ တြင္ ျပည္သဴလူထုက ပါတီစံုဒီမိုကေရစီစနစ္ကို ေတာင္းဆိုခဲ့ေၾကာင္း၊ ထို႕ေနာက္ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာသံုးရပ္ကို ကိုင္တြယ္ထား သည့္ တပ္မေတာ္မွ ၁၉၉ဝ ျပည့္ႏွစ္တြင္ ပါတီစံုဒီမိုကေရစီ အေထြေထေရြးေကာက္ပြဲ က်င္းပေပးခဲ့ေၾကာင္း၊ ထို႕ေနာက္ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံေတာ္တည္ေဆာက္ရန္ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ ေရးဆြဲေရး အမ်ိဳးသားညီလာခံကို ၁၉၉၃ ခုႏွစ္မွစကာ က်င္းပခဲ့ၿပီး လမ္းျပေျမပံု ေၾကညာၿပီး လုပ္ငန္းစဥ္မ်ား ဆက္လုပ္ခဲ့ေၾကာင္း၊ တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေရးအင္အားစုမ်ားကလည္း ဒီမိုကေရစီပန္းတိုင္ ကိုပဲ ရည္မွန္းထားၿပီး သြားေနၾကေၾကာင္း၊ ပန္းတိုင္ထားတာခ်င္း အတူတူပင္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ မတူတာက ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒ ႏွင့္ပတ္သက္သည့္ ခံယူခ်က္အခ်ိဳ႕တြင္ ကြဲလဲတာေလးေတြရွိေၾကာင္း၊ ဒါေတြအားလံုးဟာ စားပြဲတင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ကာ ေဆြးေႏြး ေျဖရႇင္းလို႕ရတာေတြခ်ည္းဟု မိမိယံုၾကည္ေၾကာင္း၊ အခုလည္း ေဆြးေႏြးေနၾကေၾကာင္း၊ ေအာင္ျမင္တဲ့အထိ ေဆြးေႏြးသားၾကမည္ဟု လည္း မိမိေမွ်ာ္လင့္ထားေၾကာင္း ဆရာေမာင္ဝံသက ေျပာဆိုခဲ့သည္။ဒီမိုကေရစီစနစ္သည္ ယေန႕ကမၻာတြင္ အမ်ားလက္ခံက်င့္သံုးေသာ စနစ္ႀကီးတစ္ရပ္ျဖစ္လာ႐ံုမက ယင္းစနစ္တြင္ ပါဝင္ရမည့္ ျပည္သဴမ်ား၏ အခန္းက႑၊ အစိုးရ၏ အခန္းက႑မ်ားပါဝင္ေနေပရာ မိမိတို႕ သည္လည္း ဒီမိုကေရစီစနစ္ႏွင့္ ကိုက္ညီမည့္ စိတ္ဓါတ္မ်ားကို ေမြးျမဴက်င့္ႀကံၾကရေပမည္။ အလားတူ ယင္းဒီမိုကေရစီစနစ္ကို အေယာင္ျပၿပီး အာဏာရယူမႈမ်ိဳးကိုလည္း သတိျပဳရမည္ျဖစ္ေပသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ''ဒီမိုကေရစီတိုင္း ဒီမိုကေရစီ တာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီမိုကေရစီေခတ္စားလာတဲ့အခါမို႕ ေရာေယာင္ၿပီး သံဖမ္းေျပာၾကတာ အမ်ားႀကီးပဲ။ ဒီလို အာဏာလုၾကတဲ့အခါ ဒီမိုကေရစီဆိုၿပီး ျပည္သူ႕ဆႏၵ၊ ျပည္သူ႕သေဘာထားလို႕ ေႂကြးေၾကာ္ၿပီး ညာတဲ့စနစ္ေတြလဲရွိတယ္။ လူထုကတင္ေျမႇာက္ၿပီး လူေတြရဲ႕ အက်ိဳးကိုလုပ္တဲ့ လူထုရဲ႕အစိုးရသာလွ်င္ ဒီမိုကေရစီျဖစ္ႏိုင္တယ္'' ဟု ေျပာဆိုသြားခဲ့ေပသည္။ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္လည္း တစ္ခ်ိန္က ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို က်င့္သံုးခဲ့ေသာ္လည္း ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို ပီျပင္ေအာင္ေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္ျခင္းမရွိသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရေပသည္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္းမွစကာ ဒီမိုကေရစီေဝါဟာရသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ တစ္စတစ္စ ျပန္လည္ေခတ္စားေပၚထြန္းလာခဲ့ၿပီး ယေန႕ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရသည္ စည္းကမ္းျပည့္ဝေသာ ဒီမိုကေရစီစနစ္သို႕ ေရာက္ရွိေအာင္ေဖာ္ေဆာင္ေနေသာကာလတစ္ခုအျဖစ္ ေရာက္ရွိခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။အခ်ဳပ္ဆိုရေသာ္ ယေန႕ကမၻာႀကီးတြင္ ေရွးယခင္က ႀကီးစိုးခဲ့ေသာ ပေဒသရာဇ္စနစ္မ်ား ေမွးမွိန္ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ရၿပီး ျပည္သူ ကိုယ္တိုင္ စီမံခန္႕ခြဲအုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္ေသာ ဒီမိုကေရစီစနစ္မ်ား ထြန္းကားလာၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ ယင္းသို႕ ဒီမိုကေရစီစနစ္မ်ား ႏိုင္ငံတိုင္းတြင္ က်င့္သံုးလာမႈမ်ားျပားလာျခင္းႏွင့္အတူ ႏိုင္ငံတိုင္း၏ ပထဝီအေနအထား၊ ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ထံုးစံ စသည္တို႕ႏွင့္ကိုက္ညီသည့္ မိမိႏိုင္ငံ ႏွင့္သင့္ေလ်ာ္မည့္ ဒီမိုကေရစီစနစ္မ်ားကို ေရြးခ်ယ္က်င့္သံုး ေဖာ္ေဆာင္လာၾကေသာ္လည္း ဒီမိုကေရစီ၏အႏွစ္သာရမွာ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားျခင္းမရွိသည္ကို ေတြ႕ရပါေၾကာင္း။ ။

(၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာ ၂၇ ရက္ေန႕ထုတ္ ရန္ကုန္တိုင္းမ္ဂ်ာနယ္ပါ D. မင္း၊ သန္႕ေက်ာ္ဇင္၊ ေဇာ္ကိုသက္ႏွင့္ ေငြစႏၵီတို႕ စုစည္းေရးသား သည့္ ျပည္သူအားလံုးလိုခ်င္ေသာဒီမိုကေရစီ၊ ဒီမိုကေရစီဆိုတာဘာလဲ ေဆာင္းပါးမွ ထုတ္ႏႈတ္ထားပါသည္။)

Technorati Technorati tags: , , | |

ဖတ္႐ႈသူတို႔၏ မွတ္ခ်က္မ်ား

Weblog Commenting and Trackback by HaloScan.com