လူရွိန္ေအာင္ ေခါင္းစဥ္ကို ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ တတ္ထားလိုက္တယ္။ စိတ္မပူပါနဲ႔ဗ်ာ ေခါင္းစဥ္ကို အားနာလို႔ အဆင့္ရွိရွိေရးမွာပါ။ တေလာေလးက ျပည္လံုးကၽြတ္ ဆႏၵခံယူပြဲနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေရးမိေတာ့ စာဖတ္သူ တစ္ေယာက္က C Box မွာ လင့္တစ္ခု လာေပးသြား ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ သြားဖတ္မိေတာ့ မဇၩိမက ေမာင္လူေအးဆိုသူရဲ႕ အမ်ဳိးသားညီလာခံနဲ႔ အေသးစိတ္အေျခခံမူေတြကို ေလ့လာထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ သံုးသပ္ခ်က္ေလးေတြက စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းေပမယ့္ အဆိုးဖက္ကို အရမ္းျမင္လြန္းတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ Cypher လည္း ဒါကို ျပန္ရွင္းခ်င္တာနဲ႔ ဟိုဟိုဒီဒီ စာအုပ္စာတမ္းေတြ ရွာေဖြဖတ္႐ႈလိုက္ရပါေတာ့တယ္။ က်န္းမာေရးအေျခအေနေၾကာင့္ ႐ုံးကေန ႏွစ္ပတ္ခြင့္ယူလိုက္ေတာ့ အိမ္မွာ စာဖတ္ခ်ိန္ ပိုရသြားတာေပါ့။ ေမာင္လူေအးရဲ႕ သံုးသပ္ခ်က္ကိုေတာ့ ဒီလင့္မွာသာ သြားဖတ္ၾကပါေတာ့။ ကဲ.. စရွင္းေတာ့မယ္ေနာ။
ပထမဆံုးရွင္းခ်င္တဲ့အခ်က္က ဒီ/ခ်ဳပ္က ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲ အႏိုင္ရရဲ႕သားနဲ႔ အဲဒီအခ်ိန္က အာဏာပိုင္ န၀တ အစိုးရက ဘာေၾကာင့္ အာဏာလႊဲမေပးဘဲ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ဦးစီးၿပီး အမ်ဳိးသားညီလာခံ က်င္းပခဲ့ရသလဲဆိုတဲ့အခ်က္ပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္က အေျခအေနကို ေျပာျပ ခ်င္ပါတယ္။ ၁၉၈၈ စက္တင္ဘာလ ၂၇ ရက္ေန႔မွာ ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ား မွတ္ပံုတင္ျခင္း ဥပေဒကို ျပ႒ာန္းၿပီး မွတ္ပံုတင္ေစခဲ့ရာမွာ ပါတီ ေပါင္း ၂၃၅ ပါတီအထိ ေကာ္မရွင္မွာ မွတ္ပံုတင္ခဲ့ၾကတာေတြ႕ရၿပီး ေရြးေကာက္ပြဲမွာ အမွန္တကယ္ ၀င္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ခဲ့တာက ၉၃ ပါတီ ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ ေမလ ၂၇ ရက္ေန႔မွာ ပါတီစံုဒီမိုကေရစီ အေထြေထြေရြးေကာက္ပြဲကို က်င္းပခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ျမန္မာ ႏိုင္ငံရဲ႕ လူဦးေရဟာ ၄၂ သန္းေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ အဲဒီအထဲက အသက္ ၁၈ ႏွစ္ျပည့္ၿပီး မဲေပးခြင့္ရွိတဲ့သူက ၂၀၁၈၁၃၁၃ ေယာက္ ရွိပါတယ္။ တစ္ႏိုင္ငံလံုး မဲဆႏၵနယ္ ၄၉၂ နယ္ သတ္မွတ္ခဲ့ၿပီး လံုၿခံဳေရးအရ ၄၈၅ နယ္မွာပဲ ေရြးေကာက္ပြဲ က်င္းပခဲ့ပါတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲကို လာေရာက္မဲေပးခဲ့တဲ့သူက ၁၅၁၁၂၅၂၄ ေယာက္ပဲ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မဲေပးခြင့္ရွိသူ စုစုေပါင္းရဲ႕ ၇၄.၈၈ ရာခိုင္ႏႈန္း ပဲ မဲေပးခဲ့တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီထဲက ဒီ/ခ်ဳပ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြဟာ မဲေပါင္း ၇၉၃၄၆၂၂ ရၿပီး အႏိုင္ရခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေမာင္လူေအးေရးသလို ဒီ/ခ်ဳပ္က ၈၄ ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္ မဲရတာမဟုတ္ဘဲ ၅၂.၅၀ ရာခိုင္ႏႈန္းသာ မဲရခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ကဲ.. ဒါေတြ ထားပါေတာ့။ ဒီ/ခ်ဳပ္က မဲအမ်ားဆံုးနဲ႔ ႏိုင္ခဲ့တာကေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။
ေရြးေကာက္ပြဲအၿပီးမွာ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံဥပေဒေရးဆြဲဖို႔ လိုအပ္လာပါေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာလည္း ၁၉၄၇ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒ ကို ျပင္ဆင္သံုးစြဲမယ္လို႔ ေၾကညာခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေရးပါတီ ၇ ခုရွိခဲ့ပါတယ္။ အေျခခံဥပေဒသစ္ ေရးဆြဲမယ္လို႔ ေၾကညာခဲ့တာက ၃၁ ပါတီရွိၿပီး အဲဒီလိုပဲ ယူဆႏိုင္တဲ့ပါတီက ၄၄ ပါတီရွိပါတယ္။ ၁၉၇၄ အေျခခံဥပေဒကို ျပင္ဆင္သံုးစြဲလိုတဲ့ ႏိုင္ငံေရးပါတီ မရွိခဲ့ပါဘူး။ အေျခခံဥပေဒနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သေဘာထား လံုး၀ မေဖာ္ျပခဲ့တာက ၁၁ ပါတီ ရွိပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ အေျခခံဥပေဒသစ္ေရးဆြဲလိုတဲ့ပါတီအေရအတြက္က အမ်ားဆံုးဆိုတာေတြ႕ရပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ တပ္မေတာ္အစိုးရက ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၂၇ ရက္ေန႔မွာ ေၾကညာခ်က္အမွတ္ ၁/၉၀ ကို ထုတ္ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ေၾကညာခ်က္မွာ ပါတာေတြကေတာ့ "ႏိုင္ငံေရးပါတီတစ္ရပ္သည္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္တစ္ရပ္ ေပၚေပါက္႐ုံျဖင့္ ဥပေဒျပဳမႈအာဏာ၊ စီမံ ခန္႔ခြဲမႈအာဏာႏွင့္ တရားစီရင္မႈအာဏာဟူေသာ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာသံုးရပ္ကို အလိုအေလ်ာက္ မရရွိဘဲ အေျခခံဥပေဒတစ္ရပ္အေပၚ အေျခခံျပဳ၍သာ ရယူႏိုင္ေၾကာင္း" "ျပည္သူမ်ားက ေရြးေကာက္ တင္ေျမႇာက္လိုက္ေသာ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားသည္ အနာဂါတ္ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံေတာ္ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို ေရးဆြဲၾကရန္ တာ၀န္ရွိသူမ်ားျဖစ္သည္" "ယေန႔ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ႏိုင္ငံေရးအရ ႏိုးၾကားလာေသာ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ား အမ်ားအျပားရွိရာ ၎တို႔၏ ဆႏၵသေဘာထားကို ညႇိႏိႈင္းရယူၿပီး ခိုင္မာသည့္ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒတစ္ရပ္ ေရးဆြဲျပ႒ာန္းရန္ အထူးလိုအပ္ေနသည္" စသည္ျဖင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကသာ ဒီ/ခ်ဳပ္က တိုင္းရင္းသားကိုယ္စားလွယ္ေတြကို ဖိတ္ေခၚၿပီး အမ်ဳိးသားညီလာခံ က်င္းပခဲ့ရင္ အခုခ်ိန္မွာ အေျခခံဥပေဒဆိုတာ အတည္ျပဳၿပီးလို႔ အစိုးရအဖြဲ႕သက္တမ္း ၃ ဆက္ေလာက္ ေတာ့ ရွိေနေလာက္ပါၿပီဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ဒီ/ခ်ဳပ္ႀကီး ဘာလုပ္ခဲ့သလဲ ဆက္ၾကည့္ၾကရေအာင္။
၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၂၈ ရက္နဲ႔ ၂၉ ရက္ေန႔ေတြမွာ ဒီ/ခ်ဳပ္က ေရြးေကာက္ခံ ကိုယ္စားလွယ္ေတြဟာ အစည္းအေ၀း ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကၿပီး ဂႏၵီခန္းမေၾကညာစာတမ္းကို ထုတ္ျပန္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီစာတမ္းမွာ ဒီ/ခ်ဳပ္က ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကို စက္တင္ဘာလအတြင္း ေခၚယူ ေပးဖို႔၊ သူတို႔ပါတီက ေရးဆြဲထားတဲ့ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ ယာယီဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒနဲ႔ အာဏာလႊဲေျပာင္းေပးဖို႔၊ ျပည္သူ႔ လႊတ္ေတာ္မွာ အာဏာရရွိၿပီးမွ အေျခခံဥပေဒသစ္ကို ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္က ဆက္လက္ေရးဆြဲဖို႔ စတဲ့အခ်က္ေတြကို ေတာင္းဆိုထားခဲ့ ပါတယ္။ ဒီအခ်က္ေတြကို ၾကည့္တဲ့အခါ တိုင္းရင္းသားကိုယ္စားလွယ္ေတြအပါအ၀င္ ကိုယ္စားလွယ္ေပါင္း ၁၀၈၁ ေယာက္အထိ တက္ေရာက္ခဲ့တဲ့ အမ်ဳိးသားညီလာခံကို အဖြဲ႕အစည္းေပါင္းစံုမပါ၀င္ဘူးလို႔ စြပ္စြဲေနတဲ့ ဒီ/ခ်ဳပ္ဟာ ယာယီအေျခခံဥပေဒကို သူ႔တစ္ပါတီ တည္းက ေရးဆြဲၿပီး အေျခခံဥပေဒသစ္ကိုေတာ့ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကပဲ ေရးဆြဲဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၿပီး တိုင္းရင္းသား ျပည္သူလူထုကို မပါ၀င္ ေစခ်င္ခဲ့ဘူးဆိုတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။
အဲဒီ ၁၉၉၀ အတြင္းမွာပဲ ဒီ/ခ်ဳပ္ဟာ မႏၱေလးမွာ လူစုလူေ၀းနဲ႔ အံုၾကြေအာင္လုပ္ၿပီး စင္ၿပိဳင္အစိုးရေထာင္ဖို႔ အားထုတ္တာ၊ မေအာင္ျမင္ ေတာ့ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီပါတီ ဥကၠ႒ ဦးစိန္၀င္း (ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ေမာင္၀မ္းကြဲ) နဲ႔ ဒီ/ခ်ဳပ္က ကိုယ္စားလွယ္ ၈ ဦး၊ တစ္သီး ပုဂၢလ ၂ ဦး စုစုေပါင္း ၁၁ ဦးဟာ KNU ရဲ႕ မာနယ္ပေလာစခန္းကို ထြက္ေျပးသြားခဲ့တာ၊ အဲဒီ ျပည္ေျပး ဦးစိန္၀င္းက သူတို႔ကို နယ္စပ္မွာ လႊတ္ေတာ္အစည္းအေ၀းေခၚယူၿပီး အမ်ဳိးသားညႊန္႔ေပါင္းအစိုးရဖြဲ႕ဖို႔ ႏိုင္ငံအတြင္းက ဒီ/ခ်ဳပ္ကိုယ္စားလွယ္ ၂၅၀ က အာဏာေပး လႊဲအပ္ လိုက္တယ္လို႔ ေၾကညာၿပီး ၁၉၉၀ ဒီဇင္ဘာ ၁၈ ရက္ေန႔မွာ NCGUB ကိုဖြဲ႕ကာ စင္ၿပိဳင္အစိုးရေထာင္ခဲ့တာ စတာေတြကို ျပဳလုပ္လာခဲ့ ပါတယ္။ အဲဒီလုိနဲ႔ပဲ ဒီ/ခ်ဳပ္ဟာ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒေရးဆြဲေရးတာ၀န္ မယူခဲ့ပဲ လႊတ္ေတာ္ေခၚယူေရးနဲ႔ အာဏာလႊဲေပးေရးကိုသာ ႀကိဳးပမ္းေနခဲ့လို႔ အေျခခံဥပေဒေရးဆြဲေရးလုပ္ငန္းစဥ္ဟာ ႏွစ္ႏွစ္နီးပါး ဇာတ္ေမ်ာေနခဲ့ရပါတယ္။
ဒါနဲ႔ အေရးႀကီးတဲ့ စိတ္၀င္စားစရာတစ္ခု ေျပာစရာရွိပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဒီ/ခ်ဳပ္ရဲ႕ ဗဟိုအလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႕က ပါတီရဲ႕ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ား မွတ္ပံုတင္ျခင္းဥပေဒ ပုဒ္မ ၃(ဃ) နဲ႔ ၿငိစြန္းမႈ ရွိေနလို႔ ပါတီ၀င္အျဖစ္မွ ထုတ္ပယ္ေၾကာင္းကို ၁၉၉၀ မတ္လ ၂၆ ရက္ေန႔မွာ တရား၀င္ေၾကညာခဲ့တယ္ ဆိုတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေမလ ၂၇ ရက္ ေန႔မွာ က်င္းပတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ပါ၀င္ရွင္ၿပိဳင္ခဲ့တဲ့ ဒီ/ခ်ဳပ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဇာတ္လိုက္ႀကီး အန္တီစု မပါဘူးလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလုိပဲ ပါတီဥကၠ႒ျဖစ္တဲ့ ဦးတင္ဦးကိုလည္း ပါတီက ထုတ္ပယ္ခဲ့ၿပီး ဗဟိုအလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႕ကို ဥကၠ႒ ဦးေအာင္ေရႊ၊ အတြင္းေရးမွဴး ဦးလြင္ တို႔နဲ႔ ျပန္လည္ဖြဲ႕စည္းခဲ့ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ဒီ/ခ်ဳပ္က ဦးမေဆာင္ႏိုင္တဲ့အတြက္ တပ္မေတာ္အစိုးရကပဲ အေျခခံဥပေဒေရးဆြဲေရးအတြက္ အမ်ဳိးသားညီလာခံ က်င္းပႏိုင္ေရး ညႇိႏႈိင္းအစည္းအေ၀းေတြကို ၁၉၉၂ ခုႏွစ္ ဇြန္လနဲ႔ ဇူလိုင္လအတြင္းမွာ က်င္းပေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒီ/ခ်ဳပ္အပါအ၀င္ ေရြးခ်ယ္ခံထားရတဲ႔ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြက ကိုယ္စားလွယ္ေတြနဲ႔ တစ္သီးပုဂၢလကိုယ္စားလွယ္ေတြ စုစုေပါင္း ၂၉ ဦး တက္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအစည္းအေ၀း ေတြမွာ ကိုယ္စားလွယ္အစုအဖြဲ႕ ၈ ဖြဲ႕ကို အမ်ဳိးသားညီလာခံမွာ ဖိတ္ၾကားဖို႔ အားလံုးသေဘာတူ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။
အမ်ဳိးသားညီလာခံကို ၁၉၉၃ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၉ ရက္ေန႔မွာ စတင္က်င္းပပါတယ္။ ဒီ/ခ်ဳပ္က ဥကၠ႒ ဦးေအာင္ေရႊအပါအ၀င္ ကိုယ္စားလွယ္ ၈၆ ေယာက္နဲ႔ ရွမ္းတိုင္းရင္းသားမ်ား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ (SNLD) က ကိုယ္စားလွယ္မ်ားလည္း ပါ၀င္တက္ေရာက္ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတာ ညီလာခံရဲ႕ဦးတည္ခ်က္ ၆ ရပ္၊ ေခါင္းစဥ္ ၁၅ ခု၊ အေျခခံရမယ့္မူ ၁၀၄ ခ်က္တို႔ကို အမ်ားသေဘာတူ ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ အထိ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္တစ္ဦးမွာ မရွိရမယ့္ အခ်က္ ၁၂ ခ်က္လည္းပါ၀င္ၿပီး ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္ကို ၀င္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ေရြးေကာက္ခံႏိုင္သည့္အခြင့္အေရး ဆံုး႐ႈံးသြားေစတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုယ္တိုင္တင္ျပလို႔ ၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒမွာကတည္းက ထည့္သြင္းထားခဲ့တဲ့ မူႀကီး ၃ ရပ္ ပါ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်က္ေတြကို အဲဒီအခ်ိန္က ညီလာခံ တက္ခဲ့တဲ့ ဦးေအာင္ေရႊအပါအ၀င္ ဒီ/ခ်ဳပ္ကိုယ္စားလွယ္ ၈၆ ဦးကိုယ္တိုင္ အျခားညီလာခံကိုယ္စားလွယ္ေတြနဲ႔အတူ အမ်ားသေဘာတူ ညႇိႏႈိင္း ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကတာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
တပ္မေတာ္အစိုးရဟာ သူတို႔ခ်မွတ္ထားတဲ့မူေတြကိုပဲ ညီလာခံမွာခ်ျပၿပီး အတင္းအၾကပ္ေထာက္ခံခိုင္းခဲ့တယ္ဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ေျပာရရင္ ညီလာခံစံုညီအစည္းအေ၀းမွာ ေဆြးေႏြးမည့္အေၾကာင္းအရာေတြကို အရင္ဆံုး သက္ဆိုင္ရာ အစုအဖြဲ႕ ၈ ဖြဲ႕ရဲ႕ အစုအဖြဲ႕ အစည္းအေ၀းေတြမွာ ေဆြးေႏြးၿပီးမွာသာ အစုအဖြဲ႕ကိုယ္စားလွယ္တစ္ဦးခ်င္းစီက စံုညီအစည္းအေ၀းမွာ ျပန္လည္ေဆြးေႏြးၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အစုအဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕နဲ႔တစ္ဖြဲ႕ သေဘာထားမတူညီတာေတြကို အေၾကအလည္ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကၿပီး ျပဳျပင္ခ်မွတ္သင့္တာေတြကို ျပင္ဆင္ေပးခဲ့တယ္ဆိုတာ ညီလာခံလုပ္ငန္းစဥ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာခဲ့တဲ့သူဆိုရင္ သာဓကေတြနဲ႔ ေကာင္းေကာင္း ေတြ႕ရွိ နားလည္ပါလိမ့္မယ္။
(Cypher ေလ့လာႏိုင္သေလာက္ ေလ့လာၿပီး ေရးသားထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ က်န္ေသးတဲ့ ေမာင္လူေအးရဲ႕ ေလ့လာဆန္းစစ္ ခ်က္ေတြကိုလည္း ျပန္လည္ ရွင္းလင္း ေဆြးေႏြးႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသြားမွာပါ။ လံုး၀ျပည့္စံုတယ္လို႔ေတာ့ မဆိုလိုပါ။ လြတ္လပ္စြာ ေဆြးေႏြးႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မေမ့ေစခ်င္တာက "No Offence"။ အဲဒါေတာ့ လက္ခံမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ႏိုင္ငံေရး နားလည္တယ္လို႔ထင္တဲ့ တစ္ခ်ဳိ႕ပုဂၢိဳလ္ေတြက တစ္ဖက္လူေျပာတာကို လံုး၀နားမေထာင္ပဲ သူတို႔ေျပာခ်င္တာေတြကို စြတ္ေျပာတတ္ ၾကလြန္းလို႔ပါ။ ဒီလိုမ်ဳိး negative ဆန္တဲ့ ပံုစံမ်ဳိးကိုေတာ့ လက္ခံမည္ မဟုတ္ပါေၾကာင္း…)
