ႏိုင္ငံေရးတြင္ စိတ္၀င္စားဖြယ္ရာအခ်က္မ်ားစြာ ရွိပါသည္။ စနစ္တက် ေလ့လာလုပ္ေဆာင္လွ်င္ တိုင္းျပည္အက်ဳိးရွိဖြယ္၊ နမူနာယူဖြယ္ အခ်က္မ်ားစြာရွိပါသည္။ လူဦးေရမွာ ပထ၀ီႏိုင္ငံေရး (Geo-Politics) ၏ ပထမအခ်က္ႀကီးတစ္ရပ္ျဖစ္ပါသည္။ ယင္းက ႏိုင္ငံေရးကို အႀကီးအက်ယ္ လႊမ္းမိုးမႈရွိေပသည္။ လူဦးေရအေျခအေန (Demographic Situation) ကို ထည့္မတြက္ဘဲ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ေဆာင္လွ်င္ အက်ဳိးမရွိ ျဖစ္ႏိုင္သည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ လူဦးေရအေျခအေနႏွင့္ ပထ၀ီႏုိင္ငံေရးကို ေလ့လာလွ်င္ အလြန္ရင္ေလးဖြယ္ အခ်က္ကို ေတြ႕ရေပမည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံေျမာက္ဘက္တြင္ လူဦးေရ သန္းေပါင္း ၁၀၀၀ ေက်ာ္ရွိသည့္ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံရွိၿပီး၊ အေနာက္ ဘက္တြင္ လူဦးေရ သန္းေပါင္း ၈၀၀ ေက်ာ္ရွိ အိႏၵိယႏိုင္ငံရွိေပသည္။ အေနာက္ေျမာက္မွ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္သည္လည္း လူဦးေရ သန္းေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ေနေပၿပီ။ ယင္းလူဦးေရထူထပ္လွသည့္ ႏိုင္ငံႀကီးသံုးႏိုင္ငံၾကားတြင္ လူဦးေရ ၅၄ သန္း ေက်ာ္မွ်သာရွိေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံအေျခအေနသည္ မည္မွ်ရင္ေလးဖြယ္ေကာင္းပါသနည္း။
ထိုသို႔ေသာ လူဦးေရအေျခအေနတြင္ ျမန္မာလူမ်ဳိးတို႔၏ စ႐ုိက္လကၡဏာ (National Characteristic) ကို ထည့္တြက္လိုက္ပါက အေျခအေနမွာ အလြန္ဆိုးရြားလွသည္ကို ေတြ႕ၾကရေပမည္။ ျမန္မာလူမ်ဳိးတို႔သည္ တစ္ဦးခ်င္း အလြန္လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနလိုၿပီး၊ မိမိသေဘာအရသာ ေနသြားလို၏ (Individualistic) )။ ထို႔ေၾကာင့္ ခိုင္မာ စြမ္းပကားရွိသည့္ ေခါင္းေဆာင္မ်ား မရွိသည့္အခါ ျမန္မာတို႔သည္ ညီညြတ္စည္းလံုးမႈ လံုး၀မရွိဘဲ ၀ါးအစည္းေျပ သလို သူတစ္လူငါတစ္မင္းသာ ေနထိုင္ခဲ့ၾကသည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။
ပုဂံေခတ္မွ ယခုအထိ တိုင္းျပည္စည္းလံုးညီညြတ္သည့္ ကာလမွာ အလြန္နည္းၿပီး ၀ါးအစည္းေျပသလို ျဖစ္ခဲ့သည္က မ်ားေလသည္။ အေနာ္ရထာ၊ ဘုရင့္ေနာင္၊ အေလာင္းဘုရား၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ကဲ့သို႔ စြမ္းပကားရွိၿပီး ခိုင္မာသည့္ ေခါင္းေဆာင္မ်ား လက္ထက္တြင္သာ ျမန္မာတို႔ ေရပက္မ၀င္ေအာင္ စည္းလံုးခဲ့ေလသည္။ ျမန္မာတို႔ စည္းလံုးမိၿပီ ဆိုလွ်င္လည္း အေရွ႕ေတာင္အာ႐ွ ဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ခဲ့သည္ခ်ည္းျဖစ္၏။
သို႔ေသာ္ ထုိသို႔ စည္းလံုးခဲ့သည့္အခ်ိန္မွာ အလြန္နည္းပါးလွပါဘိ။ အေနာ္ရထာ နန္းသက္ (ေအဒီ ၁၀၄၄-၁၀၇၇) ၃၃ ႏွစ္၊ ဘုရင့္ေနာင္ နန္းသက္ (ေအဒီ ၁၅၅၀-၁၅၈၁) ၃၁ ႏွစ္၊ အေလာင္းဘုရား နန္းသက္ (ေအဒီ ၁၇၅၂-၁၇၆၀) ၈ ႏွစ္ ႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ၂ ႏွစ္ (၁၉၄၅ ခုႏွစ္ စစ္ႀကီးအၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ႏိုင္ငံေရးဦးေဆာင္မႈေပးသည့္ ကာလကိုသာ ေရတြက္ပါသည္။) စုစုေပါင္း ၇၄ ႏွစ္သာ ျမန္မာတို႔ စည္းစည္းလံုးလံုး ရွိခဲ့ၾကေလသည္။ အေနာ္ရထာလက္ထက္ ၁၀၄၄ မွစကာ ေရတြက္ေသာ္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက်ဆံုးသည္အထိ ႏွစ္ေပါင္း ၉၀၃ ႏွစ္တြင္ ၇၄ ႏွစ္သာ ျမန္မာတို႔ စည္းစည္းလံုးလံုး ရွိခဲ့ၾကေလသည္။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္မွစကာ ယေန႔ထိ ကြဲခဲ့ၿပဲခဲ့ၾကသည္ကို ကိုယ္ေတြ႕ ေတြ႕ဖူး၊ ႀကံဳဖူးၾကၿပီး ျဖစ္ေပသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ယေန႔မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ပထ၀ီႏိုင္ငံေရးအေျခအေနအရ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ အလိုအပ္ဆံုးအခ်က္ မွာ စည္းလံုးညီညြတ္ေရးျဖစ္ပါသည္။ အစဥ္အလာအရ ျမန္မာတို႔ စည္းစည္းလံုးလံုး ရွိခဲ့ၾကသည္မွာလည္း ခိုင္မာ စြမ္းပကားရွိသည့္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားလက္ထက္တြင္သာ ျဖစ္ရကား ကြၽန္ေတာ္တို႔ အလိုအပ္ဆံုးအခ်က္မွာ ခိုင္မာ စြမ္းပကားရွိသည့္ လက္႐ုံးရည္၊ ႏွလံုးရည္ႏွင့္ ျပည့္စံုသည့္ ေခါင္းေဆာင္မႈေအာက္မွ တစ္မ်ဳိးသားလံုး စည္းလံုးညီညြတ္ မႈဟု ေကာက္ခ်က္ခ်ႏုိင္မည္ ျဖစ္ေပသည္။
ႏိုင္ငံကလည္းေသးငယ္၊ အခ်င္းခ်င္းလည္း မညီမညြတ္ျဖစ္ေနလွ်င္၊ ထို႔ျပင္ ယင္းႏိုင္ငံငယ္ႏွင့္ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံသည္ ႏိုင္ငံႀကီးတစ္ခုျဖစ္ေနပါက ယင္းႏိုင္ငံငယ္ ေသဖို႔သာျပင္ေပေတာ့။ ႏိုင္ငံႀကီးမ်ားအလယ္တြင္ ၾကားညႇပ္ေနသည့္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ လြတ္လပ္ေရးမရမီမွစကာ ယခုထိ အေတာမသတ္ အခ်င္းခ်င္း ကြဲၿပဲတိုက္ခိုက္လာၾကသည္ကို ေႏွာင္းေခတ္သမိုင္းဆရာတို႔က မည္သို႔ သံုးသပ္ေရးသားၾကမည္ ထင္သနည္း။
ယင္းမွာ ႏိုင္ငံငယ္မ်ားအတြက္ သမိုင္းက ေပးသည့္ အေရးအႀကီးဆံုး သင္ခန္းစာပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ပိုလန္ကိုႀကည့္ပါ။ အခ်င္းခ်င္း သူတစ္လူ ငါတစ္မင္း မညီညြတ္ၾကေသာေၾကာင့္ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံမ်ားျဖစ္သည့္ ႐ုရွား၊ ပရပ္ရွားႏွင့္ ၾသစႀတီးယားတို႔က ပိုလန္ကို သားတစ္သဖြယ္ အပိုင္းပိုင္းလွီးျဖတ္ကာ ခြဲေ၀ယူျခင္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ခံခဲ့ရေလသည္ (Partitions of Poland) ။ ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္းကပင္ ႐ုရွားႏွင့္ ဂ်ာမနီတို႔က လက္၀ါးခ်င္း႐ုိက္ကာ ပိုလန္ကို တစ္ပိုင္းစီ ခြဲစိတ္ယူခဲ့ၾကပါေသးသည္။
ႏိုင္ငံေသးငယ္တိုင္း သူမ်ားေစာ္ကားခံရသည္ေတာ့မဟုတ္ေပ။ ႏိုင္ငံေလးမ်ားအတြက္ သူမ်ား အေစာ္ကားမခံရေစရန္ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ခ်က္မွာ စည္းလံုးညီညြတ္ေရးႏွင့္ စစ္ေရးျပင္ဆင္ၿပီးျဖစ္မႈတို႔ျဖစ္ပါသည္။ အစၥေရးႏွင့္ ဆြစ္ဇာလန္တို႔မွာ ႏိုင္ငံငယ္မ်ားအတြက္ အေကာင္းဆံုးသာဓကမ်ား ျဖစ္ေပသည္။
အစၥေရးလူဦးေရမွာ သံုးသန္းမွ်သာျဖစ္၏။ ရန္သူအာရပ္ႏိုင္ငံအားလံုး လူဦးေရႏွင့္ႏိႈင္းလွ်င္ ၂၀ ပံု ၁ ပံုပင္မရွိေခ်။ သို႔ေသာ္ အစၥေရးကို မည္သူကမွ် မေစာ္ကားရဲ။ အစၥေရးစတင္တည္ေထာင္ခဲ့သည့္ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္မွ ယေန႔ထိ အာရပ္မ်ားႏွင့္ စစ္သံုးႀကိမ္ျဖစ္ခဲ့ရာ စစ္ျဖစ္တိုင္း အစၥေရးကသာ အႏိုင္ရခဲ့သည္ခ်ည္း ျဖစ္သည္။
ဆြစ္ဇာလန္ႏိုင္ငံသည္ ေသးငယ္လွေသာ္လည္း ဒီမိုကေရစီကို အလြန္ျမတ္ႏိုးသည့္ႏိုင္ငံျဖစ္၏။ ဘက္မလိုက္သည္မွာ လည္း တကယ္ဒင္ဒင္ျမည္ ဘက္မလိုက္ႏိုင္ငံျဖစ္ေလသည္။ မၾကာေသးမီ အခ်ိန္ေလးအထိ ဆြစ္ဇာလန္သည္ ကုလသမဂၢကိုပင္ အဖြဲ႕၀င္အျဖစ္ မ၀င္ခဲ့ဘဲ သီးျခားရပ္တည္ခဲ့သည့္ႏိုင္ငံ ျဖစ္ေလသည္။
ႏွစ္ႏိုင္ငံစလံုးသည္ ေသးငယ္ေစကာမူ စစ္ေရးတြင္ ဒင္ဒင္ျမည္ ထိပ္ထိပ္ႀကဲမ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မည္သူ႔ အေစာ္ကားမွ် မခံခဲ့ရျခင္းျဖစ္ေလသည္။ သည္ႏွစ္ႏိုင္ငံလံုးႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္လွ်င္ သယံဇာတ ေပါၾကြယ္၀သည့္ေနရာတြင္ ျမန္မာက ထိပ္တန္းကျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာတို႔သည္သာ စည္းလံုးညီညြတ္စြာျဖင့္ သယံဇာတအရင္းအျမစ္မ်ားကို စီးပြားေရး တကယ္နားလည္သူမ်ားႏွင့္ စနစ္တက် ထုတ္ယူသံုးစြဲလိုက္လွ်င္ ျမန္မာတို႔ အာရွတြင္ ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္ အတြင္း ထိပ္တန္းႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ ျဖစ္သြားႏိုင္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ား ပထ၀ီႏိုင္ငံေရး (အထူးသျဖင့္) ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ လူဦးေရအေျခအေနကို ေရွ႕တန္းတင္ စဥ္းစားၾကၿပီး ညီညြတ္ေရးတည္ေဆာက္ရန္ အခ်ိန္တန္ၿပီျဖစ္ပါေၾကာင္း ေရးသားတင္ျပလိုက္ရပါသည္။
(ေသာင္းထိုက္၏ ပထ၀ီႏုိင္ငံေရးစာအုပ္မွ ထုတ္ႏႈတ္ထားပါသည္။)
0 comments:
Post a Comment