စံခ်ိန္တင္ ျမင့္တက္လာေသာ ေရနံေစ်းႏႈန္းမ်ားက ဂလိုဘယ္ပါ၀ါကို သိသိသာသာ ေျပာင္းလဲလိုက္သည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ေရနံစိမ္းတစ္စည္ကို ၉၈ ေဒၚလာခန္႔ထိ ျဖစ္သြားသည့္တိုင္ ေရနံသည္ အဓိကစြမ္းအင္လိုအပ္ခ်က္ တစ္ခုအျဖစ္ ရပ္တည္ေနဆဲ။ ကုန္စည္တင္ပို႔ေရာင္းခ်ရာတြင္ မဟာဗ်ဴဟာေျမာက္ ေရာင္းကုန္ပစၥည္းတစ္ခုအျဖစ္ အေရးပါသည့္ အခန္းက႑မွ ရွိေနဆဲ။
ေအာက္တိုဘာလတြင္ ကမၻာ႔ေရနံစိမ္းေစ်းကြက္တြင္ တစ္စည္ ေဒၚလာ ၃၀ ခန္႔ ျမင့္တက္သြားခ်ိန္တြင္ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုႏွင့္ ဥေရာပတိုက္မ်ား၏ ေန႔စဥ္ ေရနံတင္သြင္းမႈ ကုန္က်စရိတ္မွာ ေဒၚလာ သန္း ၃၀၀ မွ် ရွိေနခဲ့သည္။ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းရွိ ေရနံ ထုတ္လုပ္ေရာင္းခ်သည့္ ႏိုင္ငံမ်ားကေတာ့ ေန႔စဥ္ အသားတင္ ေဒၚလာ သန္း ၅၀၀ မွ် ရရွိေနသည္။ ထိုမွ် ေငြအလံုးအရင္းပမာဏသည္ ႏိုင္ငံေရးဆိုင္ရာ ၾသဇာသက္ေရာက္မႈမ်ားကို ျဖစ္ေပၚေစလွ်က္ရွိသည္။
ေရနံေစ်း ကေမာက္ကမျဖစ္မႈသည္ ေရနံထုတ္လုပ္ေရာင္းခ်သည့္ ႏိုင္ငံမ်ားကိုလည္းေကာင္း၊ ကမၻာ႔ႏိုင္ငံအသီးသီးကို လည္းေကာင္း ႀကီးမားေသာ အေျပာင္းအလဲမ်ား ျဖစ္ေပၚေစခဲ့သည္။ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္တြင္ ေဆာ္ဒီအာေရဗ်ႏိုင္ငံသည္ ေရနံေရာင္းခ်ရသည့္ ဘ႑ာအခြန္မွာ ေဒၚလာ ၁၅၂ ဘီလီယံ ရွိခဲ့သည္။ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ကဆိုလွ်င္ ေဒၚလာ ဘီလီယံ ၆၀ သာရွိခဲ့ရာ ေခါက္ခ်ဳိးမက တိုးတက္သြားခဲ့သည္။ ႐ုရွႏိုင္ငံသည္ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္တုန္းက စီးပြားေရးခြၽတ္ၿခံဳက်ေနခဲ့ရာ ေဒ၀ါလီခံရမည့္ကိန္း ဆိုက္ေနခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံျခား တိုင္းျပည္မ်ားသို႔ ေပးဆပ္ရန္ ေၾကြးၿမီမ်ားရွိေနခဲ့သည္။ ထိုေငြေတြ ျပန္ဆပ္ႏိုင္ဖို႔ ႏိုင္ငံတြင္းရွိ ေရနံႏွင့္ သဘာ၀ဓါတ္ေငြ႕လုပ္ငန္းအတြက္ ရင္းႏွီးေငြ ေဒၚလာ ၄၃၄ ဘီလီယံ ျမႇဳပ္ႏွံခဲ့သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္သို႔ ေရာက္ရွိေသာအခါတြင္ ေဆာ္ဒီအာေရဗ်ႏိုင္ငံသည္လည္းေကာင္း၊ ႐ုရွႏိုင္ငံသည္ လည္း ေကာင္း ေရနံျပည့္ျပည့္၀၀ရရွိေန႐ုံမွ်မက ပိုလွ်ံေနေခ်ၿပီ။ အာဖရိကတိုက္ရွိ ႏိုင္ငံအခ်ဳိ႕ႏွင့္ ကက္ဆပီယံပင္လယ္ႏိုင္ငံ အခ်ဳိ႕သည္လည္းေရနံမွ ေဒၚလာသန္းေပါင္းမ်ားစြာ ရရွိေရးအတြက္ ရန္ပံုေငြမ်ား သီးသန္႔ထားရွိလာၾကသည္။
ဂလိုဘယ္စီးပြားေရးျဖစ္စဥ္ သို႔မဟုတ္ ဂလိုဘယ္အရင္းရွင္စနစ္၏ဘီးမ်ား လည္ပတ္ေစရန္အတြက္ ေရနံသည္ ေခ်ဆီ ျဖစ္လာခဲ့သည္မွာ မွန္ေသာ္လည္း ေရနံသည္ လြတ္လပ္ပြင့္လင္းေသာ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းတစ္ရပ္ ေပၚေပါက္ေရးႏွင့္ ဒီမိုကေရစီျဖစ္ထြန္းေရးအတြက္ အေႏွာင့္အယွက္ အတားအဆီးျဖစ္လာ၏။ ေရနံမွ အက်ဳိးအျမတ္မ်ားစြာရရွိေနသည့္ အစိုးရမ်ားႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားသည္ ၾသဇာ၊ အာဏာ၊ ပါ၀ါအတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္စရာ သိပ္မရွိေတာ့။ သေဘာကေတာ့ ေရနံမွရသည့္ ေဒၚလာေငြမ်ားျဖင့္ မိတ္ေဆြသဂၤဟေတြ ရွာေဖြႏိုင္သည္။ ဆုလာဘ္ေတြ ေပးႏိုင္သည္။ ဆန္႔က်င္ဘက္ အဖြဲ႕အစည္းႏွင့္ ပါတီေတြကို မိမိဘက္ပါလာေအာင္ ၀ယ္ယူႏိုင္သည္။ သို႔မဟုတ္ ႏွိပ္ကြပ္ႏိုင္သည္။ ထိုႏိုင္ငံေတြမွာ လြတ္လပ္ေသာ ေစ်းကြက္မ်ားေပၚထြန္းေရးကို အားမေပးၾက။ ႏိုင္ငံပိုင္စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို ဦးစားေပး လုပ္ေဆာင္ ၾကသည္။ ဥပမာ ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားႏွင့္ အဇာဘိုင္ဂ်န္ဆိုလွ်င္ ေရနံလုပ္ငန္းမွ ရရွိသည့္ေငြျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးစနစ္ကို တိုးတက္ေအာင္ မလုပ္ေဆာင္ဘဲ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားကို အက်င့္ပ်က္ျခစားမႈျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္လွ်က္ရွိသည္။ ဗ်ဴ႐ုိကေရစီစနစ္ ရွင္သန္ေအာင္ ျပဳလုပ္လွ်က္ရွိသည္။
ယေန႔ေခတ္တြင္ ေရနံထုတ္လုပ္တင္ပို႔ေရာင္းခ်ေနေသာႏိုင္ငံမ်ားသည္ ေရနံလက္နက္အေပၚမွာ ပိုၿပီး စိတ္ခ်ယံုၾကည္ ကိုးစားလာၾကသည္။ အစဥ္အလာပါ၀ါမ်ားအေပၚတြင္ မွီခုိအားထားမႈေတြ သိပ္မျပဳၾကေတာ့။ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ေႏြဦးပိုင္းတြင္ တ႐ုတ္သမၼတ ဟူက်င္ေတာင္ ၀ါရွင္တန္သို႔ အလည္အပတ္ခရီး သြားေရာက္ခဲ့သည္။ သူသြားမည့္ခရီးမွာ ႏိုက္ဂ်ီးရီးယား ႏိုင္ငံ။ ၀ါရွင္တန္ကား ခရီးတစ္ေထာက္နားရာ အရပ္ေဒသမွ်သာျဖစ္သည္။ ဟူက်င္ေတာင္နည္းတူ ဂ်ပန္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ရွင္ဇိုအာေဘးသည္လည္း အေမရိကန္သို႔ ခရီးထြက္ခဲ့သည္။ သူလည္း အေမရိကန္မွအျပန္တြင္ ေဆာ္ဒီအာေရဗ်ႏိုင္ငံသို႔ သြားေရာက္ခဲ့သည္။ လမ္းမအားလံုးသည္ ေရနံထုတ္လုပ္တင္ပို႔ေရာင္းခ်သည့္ႏိုင္ငံမ်ားဆီသို႔ ဦးတည္ေနၿပီ။
ေအာက္တိုဘာလတြင္ ကမၻာ႔ေရနံစိမ္းေစ်းကြက္တြင္ တစ္စည္ ေဒၚလာ ၃၀ ခန္႔ ျမင့္တက္သြားခ်ိန္တြင္ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုႏွင့္ ဥေရာပတိုက္မ်ား၏ ေန႔စဥ္ ေရနံတင္သြင္းမႈ ကုန္က်စရိတ္မွာ ေဒၚလာ သန္း ၃၀၀ မွ် ရွိေနခဲ့သည္။ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းရွိ ေရနံ ထုတ္လုပ္ေရာင္းခ်သည့္ ႏိုင္ငံမ်ားကေတာ့ ေန႔စဥ္ အသားတင္ ေဒၚလာ သန္း ၅၀၀ မွ် ရရွိေနသည္။ ထိုမွ် ေငြအလံုးအရင္းပမာဏသည္ ႏိုင္ငံေရးဆိုင္ရာ ၾသဇာသက္ေရာက္မႈမ်ားကို ျဖစ္ေပၚေစလွ်က္ရွိသည္။
ေရနံေစ်း ကေမာက္ကမျဖစ္မႈသည္ ေရနံထုတ္လုပ္ေရာင္းခ်သည့္ ႏိုင္ငံမ်ားကိုလည္းေကာင္း၊ ကမၻာ႔ႏိုင္ငံအသီးသီးကို လည္းေကာင္း ႀကီးမားေသာ အေျပာင္းအလဲမ်ား ျဖစ္ေပၚေစခဲ့သည္။ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္တြင္ ေဆာ္ဒီအာေရဗ်ႏိုင္ငံသည္ ေရနံေရာင္းခ်ရသည့္ ဘ႑ာအခြန္မွာ ေဒၚလာ ၁၅၂ ဘီလီယံ ရွိခဲ့သည္။ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ကဆိုလွ်င္ ေဒၚလာ ဘီလီယံ ၆၀ သာရွိခဲ့ရာ ေခါက္ခ်ဳိးမက တိုးတက္သြားခဲ့သည္။ ႐ုရွႏိုင္ငံသည္ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္တုန္းက စီးပြားေရးခြၽတ္ၿခံဳက်ေနခဲ့ရာ ေဒ၀ါလီခံရမည့္ကိန္း ဆိုက္ေနခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံျခား တိုင္းျပည္မ်ားသို႔ ေပးဆပ္ရန္ ေၾကြးၿမီမ်ားရွိေနခဲ့သည္။ ထိုေငြေတြ ျပန္ဆပ္ႏိုင္ဖို႔ ႏိုင္ငံတြင္းရွိ ေရနံႏွင့္ သဘာ၀ဓါတ္ေငြ႕လုပ္ငန္းအတြက္ ရင္းႏွီးေငြ ေဒၚလာ ၄၃၄ ဘီလီယံ ျမႇဳပ္ႏွံခဲ့သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္သို႔ ေရာက္ရွိေသာအခါတြင္ ေဆာ္ဒီအာေရဗ်ႏိုင္ငံသည္လည္းေကာင္း၊ ႐ုရွႏိုင္ငံသည္ လည္း ေကာင္း ေရနံျပည့္ျပည့္၀၀ရရွိေန႐ုံမွ်မက ပိုလွ်ံေနေခ်ၿပီ။ အာဖရိကတိုက္ရွိ ႏိုင္ငံအခ်ဳိ႕ႏွင့္ ကက္ဆပီယံပင္လယ္ႏိုင္ငံ အခ်ဳိ႕သည္လည္းေရနံမွ ေဒၚလာသန္းေပါင္းမ်ားစြာ ရရွိေရးအတြက္ ရန္ပံုေငြမ်ား သီးသန္႔ထားရွိလာၾကသည္။
ဂလိုဘယ္စီးပြားေရးျဖစ္စဥ္ သို႔မဟုတ္ ဂလိုဘယ္အရင္းရွင္စနစ္၏ဘီးမ်ား လည္ပတ္ေစရန္အတြက္ ေရနံသည္ ေခ်ဆီ ျဖစ္လာခဲ့သည္မွာ မွန္ေသာ္လည္း ေရနံသည္ လြတ္လပ္ပြင့္လင္းေသာ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းတစ္ရပ္ ေပၚေပါက္ေရးႏွင့္ ဒီမိုကေရစီျဖစ္ထြန္းေရးအတြက္ အေႏွာင့္အယွက္ အတားအဆီးျဖစ္လာ၏။ ေရနံမွ အက်ဳိးအျမတ္မ်ားစြာရရွိေနသည့္ အစိုးရမ်ားႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားသည္ ၾသဇာ၊ အာဏာ၊ ပါ၀ါအတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္စရာ သိပ္မရွိေတာ့။ သေဘာကေတာ့ ေရနံမွရသည့္ ေဒၚလာေငြမ်ားျဖင့္ မိတ္ေဆြသဂၤဟေတြ ရွာေဖြႏိုင္သည္။ ဆုလာဘ္ေတြ ေပးႏိုင္သည္။ ဆန္႔က်င္ဘက္ အဖြဲ႕အစည္းႏွင့္ ပါတီေတြကို မိမိဘက္ပါလာေအာင္ ၀ယ္ယူႏိုင္သည္။ သို႔မဟုတ္ ႏွိပ္ကြပ္ႏိုင္သည္။ ထိုႏိုင္ငံေတြမွာ လြတ္လပ္ေသာ ေစ်းကြက္မ်ားေပၚထြန္းေရးကို အားမေပးၾက။ ႏိုင္ငံပိုင္စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို ဦးစားေပး လုပ္ေဆာင္ ၾကသည္။ ဥပမာ ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားႏွင့္ အဇာဘိုင္ဂ်န္ဆိုလွ်င္ ေရနံလုပ္ငန္းမွ ရရွိသည့္ေငြျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးစနစ္ကို တိုးတက္ေအာင္ မလုပ္ေဆာင္ဘဲ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားကို အက်င့္ပ်က္ျခစားမႈျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္လွ်က္ရွိသည္။ ဗ်ဴ႐ုိကေရစီစနစ္ ရွင္သန္ေအာင္ ျပဳလုပ္လွ်က္ရွိသည္။
ယေန႔ေခတ္တြင္ ေရနံထုတ္လုပ္တင္ပို႔ေရာင္းခ်ေနေသာႏိုင္ငံမ်ားသည္ ေရနံလက္နက္အေပၚမွာ ပိုၿပီး စိတ္ခ်ယံုၾကည္ ကိုးစားလာၾကသည္။ အစဥ္အလာပါ၀ါမ်ားအေပၚတြင္ မွီခုိအားထားမႈေတြ သိပ္မျပဳၾကေတာ့။ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ေႏြဦးပိုင္းတြင္ တ႐ုတ္သမၼတ ဟူက်င္ေတာင္ ၀ါရွင္တန္သို႔ အလည္အပတ္ခရီး သြားေရာက္ခဲ့သည္။ သူသြားမည့္ခရီးမွာ ႏိုက္ဂ်ီးရီးယား ႏိုင္ငံ။ ၀ါရွင္တန္ကား ခရီးတစ္ေထာက္နားရာ အရပ္ေဒသမွ်သာျဖစ္သည္။ ဟူက်င္ေတာင္နည္းတူ ဂ်ပန္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ရွင္ဇိုအာေဘးသည္လည္း အေမရိကန္သို႔ ခရီးထြက္ခဲ့သည္။ သူလည္း အေမရိကန္မွအျပန္တြင္ ေဆာ္ဒီအာေရဗ်ႏိုင္ငံသို႔ သြားေရာက္ခဲ့သည္။ လမ္းမအားလံုးသည္ ေရနံထုတ္လုပ္တင္ပို႔ေရာင္းခ်သည့္ႏိုင္ငံမ်ားဆီသို႔ ဦးတည္ေနၿပီ။
Technorati tags: Powered by ScribeFire.
0 comments:
Post a Comment