အူမႏွင့္ သီလ

အတၲသမံ ေပမံနတၴိ - ကိုယ့္ကိုယ္ကိုခ်စ္ေသာအခ်စ္ႏွင့္ တန္းတူရည္တူ ဒီဂရီပါ၀ါတူေသာ အခ်စ္မည္သည မရွိလို႔ ဆိုစကားရွိပါတယ္။ သက္ရွိသတၲ၀ါတိုင္းဟာ ကိုယ့္အသက္ကို အခင္တြယ္ဆံုး၊ အခ်စ္ဆံုးျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အသက္ရွင္လိုၾကပါတယ္။ အသက္ရွင္လို၊ အသက္ရွည္လိုတဲ့အတြက္ အသက္ေမြးၾကရပါတယ္။ အသက္ရွိေသာ သတၲ၀ါတိုင္း အသက္ေမြးဖို႔အတြက္ အစာရွာၾကရပါတယ္။ စားနပ္ရိိကၡာဆိုသည့္အတိုင္း အစားအစာဟူသမွ်ကို ရိိကၡာလို႔ ေခၚပါတယ္။ တိရစၦာန္ေတြမွာလည္း ၀မ္းကရွိေနတဲ့အတြက္ ၀မ္းစာရိိိကၡာလိုၿပီး၊ လူေတြမွာလည္း သမုဒၵရာ ၀မ္းတစ္ထြာအတြက္ ၀မ္းစာရိိကၡာလိုပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ လူနဲ႔ တိရစၦာန္ မတူတာက တိရစၦာန္ေတြမွာ ရိိကၡာသာလိုၿပီး သိကၡာမလိုပါဘူး။ လူေတြမွာေတာ့ ရိကၡာတစ္ခုတည္းနဲ႔ မလံုေလာက္ေသးဘဲ သိကၡာရွိဖို႔ပါလိုပါတယ္။ ရိကၡာသာ အေလးထားၿပီး သိကၡာကို အေလးမထားရင္ လူနဲ႔ တိရစၦာန္ ဘာမွ်ထူးျခားေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။

အာဌာ၀ကဘီလူးက "အရွင္ဘုရား - ဘယ္ပံုဘယ္နည္း အသက္ေမြးျခင္းဟာ အေကာင္းဆံုးပါလဲ" လို႔ ဘုရားကို ေမးေလွ်ာက္ေတာ့ ဘုရားက "ပညာနဲ႔အသက္ေမြးတာ အေကာင္းဆံုး" လို႔ ေျဖေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ အဌကထာဆရာက ပညာႏွင့္ အသက္ေမြးျခင္းဟူသည္ ႏွစ္ဖက္ျမင္ပုဂၢိဳလ္တို႔၏ အသက္ေမြးျခင္းလို႔ ဖြင့္ဆိုပါတယ္။ ႏွစ္ဖက္ဟူသည္ လက္ရွိပစၥဳပၸန္ဘ၀နဲ႔ ေနာင္တမလြန္ဘ၀ကို ဆိုလိုတာပါ။ ေနာက္တစ္နည္းအေနနဲ႔ သူ႔ဘက္၊ ကိုယ့္ဘက္၊ သူ႔ဖို႔၊ ကိုယ့္ဖို႔ ကိုလည္း ဆိုလိုပါတယ္။ သူသူကိုယ္ကိုယ္ အသက္ေမြးၾက၊ ၀မ္းေက်ာင္းၾကရမွာ ပစၥဳပၸန္အေရးနဲ႔ တမလြန္အေရးဆိုၿပီး ႏွစ္ဖက္မွ်ေတြးဖို႔လိုပါတယ္။ ႏွစ္ဖက္မွ်ျမင္ရမယ္။ သူ႔ဖို႔ကိုယ့္ဖို႔ ႏွစ္ဖက္မွ်ေတြးရပါမယ္။

လူဆိုတာ တစ္ေယာက္တည္းေနေတာ့ တစ္၀မ္းတစ္ခါးသာ ရွိပါတယ္။ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းမိေတာ့ ႏွစ္၀မ္းႏွစ္ခါး။ ဒီလိုနဲ႔ ၀မ္းေတြခါးေတြက တိုးပြားမ်ားျပားလာမယ္။ ၀မ္းေတြရွိေတာ့ ၀မ္းစာရွာၾကရပါေရာ။ ဒီလို ၀မ္းစာရွာၾကရာမွာ တခ်ဳိ႕က ၀မ္းသာ၀တယ္၊ ကုသိုလ္က မရ။ တခ်ဳိ႕က် ကုသိုလ္သာရတယ္၊ ၀မ္းက မ၀။ ပီတိစားၿပီး အားရွိေနၾကရတယ္။ တခ်ဳိ႕က ကုသိုလ္လည္းမရ၊ ၀မ္းလည္းမ၀။ တခ်ဳိ႕မ်ား က်ေတာ့ ကုသိုလ္လည္းရ၊ ၀မ္းလည္း၀က်ပါတယ္။ ပညာနဲ႔ အသက္ေမြး ၀မ္းေက်ာင္းသူဟာ ကုသိုလ္လည္းရ၊ ၀မ္းလည္း၀တဲ့အမ်ဳိးပါပဲ။

ဒီေနရာမွာ ပညာဆိုတာ အသိပညာ၊ အသိစိတ္ဓါတ္၊ အသိတရား ျဖစ္ပါတယ္။ အသိစိတ္ဓါတ္ရွိသူဟာ ေကာင္းတဲ့အျပဳအမူ၊ ေကာင္းတဲ့ အေလ့အထရွိတယ္။ ေကာင္းတဲ့အျပဳအမူ၊ ေကာင္းတဲ့အေလ့အထဟာ သီလသိကၡာ ပါပဲ။ အသိစိတ္ဓါတ္ရွိသူဟာ ေကာင္းတဲ့စိတ္ထား ရွိတယ္။ စိတ္ထားေကာင္းတယ္ေပါ့။ ေကာင္းတဲ့စိတ္ထားရွိလို႔ စိတ္ထားေကာင္းတာဟာ သမာဓိသိကၡာျဖစ္ပါတယ္။ သမာဓိမ်ာ 'သံ' က ေကာင္းျခင္းလို႔ အဓိပၸါယ္ထြက္ၿပီး 'အဓိ' က စိတ္ထားလို႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သမာဓိဆိုတာ စိတ္ထားေကာင္းျခင္းပဲ ျဖစ္ပါ တယ္။ အသိစိတ္ဓါတ္၊ အသိတရား၊ အသိပညာကိုယ္တိုင္ဟာ ပညာသိကၡာ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီေတာ့ အသိစိတ္ဓါတ္၊ အသိတရားရွိသူမွာ ရိကၡာနဲ႔ သိကၡာက တစ္သားတည္းက်ေနပါတယ္။ အူမနဲ႔ သီလ ထပ္တူမွ်ေနပါတယ္။ ဘုရားရွင္မိန္႔ေတာ္မူတဲ႔ ပညာနဲ႔အသက္ေမြးတာ အေကာင္းဆံုးဆိုတာက ဒီလို ရိကၡာနဲ႔ သိကၡာ တစ္ထပ္တည္းက်တဲ့ အသက္ေမြးျခင္း၊ အူမနဲ႔သီလ ထပ္တူမွ်ေနတဲ့ အသက္ေမြးျခင္းကို ဆိုလိုပါတယ္။ ဒီလို အသက္ေမြးႏိုင္သူဟာ ေတာ္လည္းေတာ္၊ ေကာင္းလည္းေကာင္းတဲ့ အတြက္ သူေတာ္ေကာင္း မည္ပါတယ္။

အူမနဲ႔သီလကို တစ္သီးတစ္ျခားခဲြထားလို႔မရ၊ တစ္ဖက္ဖက္ အစြန္းထြက္လို႔မရ၊ မွ်ေနမွသာ သဘာ၀က်ပါတယ္။ လူတိုင္းမွာ အူမရွိၿပီး အူမတိုင္းလည္း ေတာင့္ဖို႔လိုပါတယ္။ အူမေတာင့္ျခင္းဟာ သီလေစာင့္ျခင္းကို ေက်းဇူးျပဳႏိုင္သလို သီလေစာင့္ျခင္းကလည္း အူမေတာင့္ဖို႔အတြက္ ေက်းဇူးျပဳႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ သီလဆိုတာ ေကာင္းေသာအေလ့အထ၊ ေကာင္းေသာအျပဳအမူျဖစ္တဲ့အတြက္ ေကာင္းေသာအေလ့အထေတြရွိရင္ ေကာင္းတဲ့အျပဳအမူေတြျပဳမူၾကရင္ အူမေတြ ေတာင့္လာၾကမွာ မလြဲပါပဲ။

(၁၂ ရက္ ၁၂ လ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ထုတ္ Weekly Eleven News တြင္ပါရွိေသာ အရွင္သံ၀ရာလကၤာရ (ဓမၼပိရဆရာေတာ္) ၏ အူမႏွင့္ သီလ ေဆာင္းပါးမွ ထုတ္ႏႈတ္ထားပါသည္။)

Technorati tags: dahmma,, buddhism,, buddha