ေရနံေစ်းႏႈန္း ႀကီးျမင့္ျခင္းသည္ အားနည္းေသာေဒၚလာႏွင့္ ေစ်းကစားသူမ်ားကဲ့သို႔ ျပင္ပအခ်က္မ်ားေၾကာင့္ျဖစ္ေၾကာင္း ေရနံထုတ္လုပ္ ေရာင္းခ်သည့္ႏိုင္ငံမ်ားအဖြဲ႕ (OPEC) မွ ေျပာၾကားခဲ့သည္မွာ ႏွစ္မ်ားစြာ ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ယင္းအေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားသည္ အုိပက္၏ ေရနံတိုးမထုတ္ေသာေလာဘကို ဖံုးကြယ္ရန္ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားဟုဆိုကာ မယံုၾကည္သူမ်ားက ပယ္ခ်ခဲ့သည္မွာလည္း ႏွစ္မ်ားစြာ ၾကာၿပီျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ ေရနံေစ်းကြက္တြင္ အိုပက္မဟုတ္ေသာ အင္အားစုမ်ား၏ ေစ်းႏႈန္းျမင့္တက္ေစေသာ အင္အားသည္ အိုပက္ႀကိဳးပမ္းခဲ့ေသာ အရာမ်ားကို ပ်က္စီးသြားေစႏိုင္ေၾကာင္း ယင္းအဖြဲ႕ကို မယံုၾကည္သူမ်ားကပင္ မၾကာေသးမီက အသိအမွတ္ျပဳလာခဲ့ၾကသည္။ အထင္ရွားဆံုး အခ်င္းအရာမွာ တအိအိေစ်းက်ေနေသာ ေဒၚလာျဖစ္သည္။ ေရနံကို ေဒၚလာႏွင့္ ေစ်းႏႈန္းသတ္မွတ္ေသာေၾကာင့္ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္းမွစကာ ဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီးႏိုင္ငံမ်ား၏ ေငြေၾကးႏွင့္ႏႈိင္းယွဥ္ပါက ေဒၚလာတန္ဖိုး သံုးပံုတစ္ပံုနီးပါး က်ဆင္းခဲ့ေသာေၾကာင့္ အေမရိကန္တို႔သည္ ေရနံတစ္စည္အတြက္ ေဒၚလာ ၂၀ ေက်ာ္ ပိုသံုးေနရသည္။ ထို႔ျပင္ ေစ်းကစားသူမ်ားေၾကာင့္လည္း ေရနံေစ်း ျမင့္တက္ေကာင္းျမင့္တက္ႏိုင္သည္။ ကုန္စည္အားလံုးကို ေစ်းကစား ႀကိဳးကိုင္ျခယ္လွယ္ႏိုင္ေသာ္လည္း ေရနံကေတာ့ အထိမခံသည့္အမ်ဳိးျဖစ္သည္။
ပထမအခ်က္။ ။ ေရနံသည္ ေထာက္ပံ့မႈအလ်ဥ္ျပတ္တတ္ေသာ ကုန္စည္ျဖစ္သည္။ ဟာရီကိန္း သို႔မဟုတ္ နယ္စပ္စစ္ပြဲမ်ားေၾကာင့္ ေရနံထုတ္လုပ္မႈ ထိခုိက္တတ္သည္။
ဒုတိယအခ်က္။ ။ ကမၻာလံုးဆုိင္ရာ ေရနံစနစ္ကလည္း နားလည္ရန္ အလြန္ခက္ခဲသည္။ ထုတ္လုပ္သူမ်ား၊ ခ်က္လုပ္သန္႔စင္သူမ်ား၊ သယ္ယူပို႔ေဆာင္သူမ်ားႏွင့္ ျဖန္႔ျဖဴးသူမ်ား အဆင့္ဆင့္ရွိေနသည္။ မည္သည့္ေနရာတြင္ မည္သည့္အခ်ိန္၌ ေရနံမည္မွ်လိုမည္ကိုမူ မည္သူမွ် အတိအက်မသိေပ။ ေရနံထုတ္လုပ္ေရာင္းခ်သည့္စနစ္တြင္ စာရင္းမည္မွ် ပိုေနသည္ကို ခန္႔မွန္းရန္ႏွင့္ ေရနံအလ်ဥ္ျပတ္မႈကို ကာကြယ္ရန္ မည္သည့္ပမာဏမွ် သိုေလွာင္ထားရမည္ကို ဆံုးျဖတ္ရန္ခက္ခဲသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ အေမရိကန္စြမ္းအင္ဌာနက အေမရိကန္တြင္ ေရနံသိုေလွာင္ထားမႈ က်ဆင္းေနေၾကာင္း ေၾကညာပါက ေရနံေစ်းကြက္က ေစ်းႏႈန္းျမင့္တက္ျခင္းျဖင့္ တံု႔ျပန္သည္။
ေရနံသည္ မတည္ၿငိမ္ေသာ ကုန္စည္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေန႔စဥ္ စြန္႔စားျခင္းျဖင့္ အျမတ္ရေနေသာ ကုန္သည္မ်ားကို ဆြဲေဆာင္သည္။ ေစ်းႏႈန္းကလည္း နာရီႏွင့္အမွ် အေျပာင္းအလဲရွိသည္။ ေစ်းႏႈန္းကို အေလာင္းအစားျပဳ စြန္႔စားျခင္းသည္ ရာဇ၀တ္မႈမဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ယင္းအေလာင္းအစားမ်ားက ေစ်းႏႈန္းကို လႊမ္းမိုးလာေသာအခါ ျပႆနာျဖစ္သည္။
အစဥ္အလာအားျဖင့္ ေရနံေစ်းႏႈန္းသည္ ေရနံတစ္စည္ ထုတ္လုပ္သည့္စရိတ္ႏွင့္ သံုးဆခန္႔ကြာဟတတ္ေၾကာင္း နယူးေယာက္ရွိ Oppenheimer & Co. မွ ေရနံအေၾကာင္းေလ့လာသူ Fadel Gheit က ေျပာၾကားခဲ့သည္။ ေရနံထုတ္လုပ္မႈစရိတ္သည္ ကမၻာတစ္၀ွမ္းတြင္ တစ္စည္လွ်င္ ၁၅ ေဒၚလာမွ ၁၉ ေဒၚလာၾကား ကုန္က်သည္။ အမွန္တကယ္ ေရနံေစ်းႏႈန္းသည္ ၄၅ ေဒၚလာႏွင့္ ၅၇ ေဒၚလာျဖင့္ မည္သည့္ေနရာတြင္မဆို ၀ယ္ယူရသင့္သည္။ ေရနံတစ္စည္ ၄၅ ေဒၚလာသည္ သင့္တင့္ေသာေစ်းႏႈန္းျဖစ္ေၾကာင္း အိုပက္က ၂၀၀၅ ခုႏွစ္တြင္ ေျပာၾကားခဲ့ဖူးသည္။
ထို႔ျပင္ မလူးသာမလြန္႔သာေသာ ေစ်းကြက္မ်ားသည္ ႏိုင္ငံေရးအျဖစ္အပ်က္မ်ား၊ ဟာရီကိန္း (သို႔မဟုတ္) ေစ်းကစားသူမ်ား၏ အေလာင္းအစားမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ အေႏွာင့္အယွက္မ်ား ျဖစ္သည္။
ေစ်းကစားမႈ အာမခံ (Speculator Premium) ကို မည္ကဲ့သို႔ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ပါမည္နည္း။
ေစ်းႏႈန္းျမင့္တက္မႈတိုင္းသည္ ေရနံတင္ပို႔ေရာင္းခ်သူမ်ားအတြက္ ဧရာမ ဆုလာဘ္တစ္ခုျဖစ္သည္။ ေစ်းကစားမႈ အာမခံေၾကာင့္ အီရန္သည္ တစ္လေဒၚလာ ၅.၅ ဘီလ်ံခန္႔ အျမတ္ထြက္ေနသည္။ ထိုေငြမ်ားကို အႏၲရာယ္ေပးႏိုင္ေသာ လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ အသံုးျပဳႏိုင္သည္။ ထို႔ျပင္ တီဟီရန္အား စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔မႈမ်ားကို ေထမိႏိုင္သည္။
(International Herald Tribune တြင္ပါရွိသည့္ Paul Roberts ေရးသားေသာ Why oil prices so hight? ျဖစ္ပါသည္။)
Technorati tags: oil, price, opec
အျပည့္အစံုဖတ္ရန္
အက်ဥ္းခ်ဳပ္ရန္
ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ၏ တရားစီရင္ေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ စီမံခန္႔ခြဲေရး ကိစၥအရပ္ရပ္ကို ကမၻာ႔အလယ္တြင္ မတင့္တယ္စရာျဖစ္ေအာင္၊ ေျဖာင့္မတ္ မွန္ကန္ေသာ လမ္းေၾကာင္းကို တိမ္းေစာင္းေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေနမႈမ်ားတြင္ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမႈလည္း တစ္ခုအပါအဝင္ျဖစ္ပါသည္။ တံစိုးလက္ေဆာင္ႏွင့္ လာဘ္လာဘယူၿပီး မိမိလုပ္ပိုင္ခြင့္ႏွင့္ တာဝန္ဝတၱရားမ်ားကို လြဲမွားစြာ ေဆာင္ရြက္ေပးမႈေၾကာင့္ တစ္ဖက္ ကာယကံရွင္မွာ မ်ားစြာ နစ္နာရသလို ႏိုင္ငံေတာ္အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူပုဂၢိဳလ္တို႔အေပၚတြင္လည္း အမ်ားျပည္သူ အထင္ေသးစရာ၊ အျပစ္ ေျပာစရာမ်ား ႀကံဳေတြ႕ရတတ္ပါသည္။ ထို႔ထက္ပိုဆိုးသည္မွာ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမ်ားျပားၿပီး အမွန္က အမွားျဖစ္၊ အမွားက အမွန္ျဖစ္ရာ က တိုင္းျပည္၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၲရားမွာလည္း ကေမာက္ကမျဖစ္သြားၿပီး မတရားခံရသူတို႔က နာက်ည္းခ်က္ျဖင့္ လက္တံု႔ျပန္ျခင္းလည္း ႀကံဳေတြ႕ရတတ္ပါသည္။
ႏိုင္ငံေတာ္အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားအေနျဖင့္ တာဝန္ရွိပုဂၢိဳလ္မ်ား၊ ဝန္ထမ္းမ်ား လာဘ္ေပးလာဘ္ယူကင္းရွင္းေရး၊ အဂတိလိုက္စားမႈ ပေပ်ာက္ေရး တို႔အတြက္ ဥပေဒမ်ား သတ္မွတ္ျပဌာန္းေပးထားပါသည္။ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာလ ၈ ရက္ ေန႔စြဲျဖင့္ 'အဂတိလိုက္စားမႈတားျမစ္ေရး အက္ဥပေဒ' ကို ျပဌာန္းခဲ့သလို ျပစ္မႈဆိုင္ရာဥပေဒ ပုဒ္မ ၁၆၁ မွ ၁၆၅ အထိ တို႔တြင္လည္း ျပည္သူ႔ဝန္ထမ္းမ်ားက်ဴးလြန္ေသာ သို႔မဟုတ္ သက္ဆိုင္ေသာျပစ္မႈမ်ား (offenses by or relating to public servants) ကိုလည္း ျပဌာန္းထားရွိပါသည္။
သို႔ေသာ္လည္း အက်င့္ပ်က္ဝန္ထမ္းအခ်ိဳ႕သည္ လာဘ္လာဘမရလွ်င္ ဘာမွ် လုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္ပံုမရ၊ လာဘ္ကိုေမွ်ာ္ကိုးၿပီး လာဘ္ရမွသာ လုပ္ငန္းေဆာင္ရြက္ေပးတတ္သျဖင့္ လာဘ္မေပးႏိုင္ပါက လုပ္ငန္းမ်ားကို ဖင့္ေႏွးေစၿပီး ၾကန္႔ၾကာေအာင္ လုပ္တတ္ၾကသည္။ ထိုအခါ ကာယကံရွင္မ်ားက လုပ္ေဆာင္မေပးေသာ ဝန္ထမ္းကို ေက်ာ္ၿပီး အစိုးရကိုသာ အျပစ္တင္တတ္ၾကသျဖင့္ အစိုးရလည္း နာမည္ ပ်က္ကိန္း ႀကံဳရသလို လည္ပတ္ေနေသာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၲရားလည္း ယိုင္နဲ႔သြားရေတာ့သည္။
လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ ပေပ်ာက္ေရးကိစၥကို ထိန္းခ်ဳပ္ရာတြင္ လာဘ္ေပးသူေရာ၊ လာဘ္ယူသူပါ ႏွစ္ဦးစလံုးက မိမိတို႔ အသိတရားရွိရွိျဖင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ရန္လိုပါသည္။ အေၾကာင္းမွာ အဂတိလိုက္စားမႈတားျမစ္ေရး အက္ဥပေဒအရ လာဘ္ေပးသူ၊ လက္ယူသူ ႏွစ္ဦးစလံုးမွာ အျပစ္ ရွိေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။
ကာယကံရွင္အေနျဖင့္လည္း မိမိရပိုင္ခြင့္မ်ားကို ျပည္သူ႔ဝန္ထမ္းထံမွ မွန္မွန္ကန္ကန္ နည္းလမ္းတက် ရယူဖို႔လိုပါသည္။ ျပည္သူ႔ ဝန္ထမ္းမ်ား အေနျဖင့္လည္း ႏိုင္ငံေတာ္၏လစာကို ရရွိခံစားၿပီးျဖစ္ရာ မိမိတာဝန္အရ လုပ္ေဆာင္ေပးရမည့္ကိစၥကို ဥပေဒလုပ္ထံုး လုပ္နည္းႏွင့္အညီ သမာသမတ္က်က် လုပ္ေဆာင္ေပးရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ မေတာ္ေလာဘႏွင့္ယွဥ္ကာ ကိုယ္က်င့္သိကၡာ ေဖာက္ဖ်က္မႈ မ်ား ရွိလာလွ်င္ ဥပေဒ၏အျပစ္ေပးျခင္းကို ခံရႏိုင္ပါသည္။
ဘာမွမဟုတ္သည့္ လာဘ္ေငြေလးအတြက္ ျပည္သူ႔ဝန္ထမ္းတစ္ဦး၏ ဘဝႀကီးတစ္ခုလံုး ပ်က္စီးသြားႏိုင္သည္ကို သတိျပဳသင့္ပါသည္။ ပို၍သတိျပဳသင့္သည္မွာ လာဘ္ယူမႈကိစၥကို တာဝန္ရွိသူ ျပည္သူ႔ဝန္ထမ္း၏ ဇနီးသည္က ျပဳလုပ္ခဲ့လွ်င္လည္း ခင္ပြန္းျဖစ္သူ ဝန္ထမ္းတြင္ အျပစ္ရွိၿပီး ျပစ္ဒဏ္ခံရႏိုင္ပါသည္။ ျပစ္မႈဆိုင္ရာဥပေဒ ပုဒ္မ ၁၆၂ တြင္ ''မည္သူမဆို ျပည္သူ႔ဝန္ထမ္းတစ္ဦးဦးအား ရာထူးဆိုင္ရာ ျပဳလုပ္မႈတစ္ခုခုကို ျပဳလုပ္ေစရန္၊ ေရွာင္ၾကဥ္ေစရန္၊ မ်က္ႏွာလိုက္ေစရန္၊ ႏွိမ္ေစရန္ သို႔မဟုတ္ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္အတြက္ ေကာင္းက်ိဳးကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ မေကာင္းက်ိဳးကိုေသာ္လည္းေကာင္း ျပဳေစရန္ ဥပေဒႏွင့္မညီေသာနည္းလမ္းျဖင့္ ေသြးေဆာင္မႈ ျပဳလွ်င္ ျပည္သူ႔ဝန္ထမ္းကို လာဘ္ေပးမႈက်ဴးလြန္ရာေရာက္၍ ေထာင္ဒဏ္သံုးႏွစ္ သို႔မဟုတ္ ေငြဒဏ္ သို႔မဟုတ္ ဒဏ္ႏွစ္ရပ္လံုး ခ်မွတ္ ႏိုင္ေၾကာင္း'' ျပဌာန္းထားသည္။
အလားတူ ျပစ္မႈဆိုင္ရာဥပေဒ ပုဒ္မ ၁၆၃ တြင္လည္း ''ျပည္သူ႔ဝန္ထမ္းအေပၚတြင္ မိမိ၏ၾသဇာကို အသံုးျပဳသည့္အတြက္ တံစိုးယူလွ်င္ ေထာင္ဒဏ္တစ္ႏွစ္ သို႔မဟုတ္ ေငြဒဏ္ သို႔မဟုတ္ ဒဏ္ႏွစ္ရပ္စလံုး ခ်မွတ္ႏိုင္ေၾကာင္း'' ျပဌာန္းထားသည္။ ပုဒ္မ ၁၆၄ တြင္ ''ျပည္သူ႔ ဝန္ထမ္းတစ္ဦးႏွင့္စပ္လ်င္း၍ တစ္ဆက္တည္းျဖစ္ေသာ အထက္ပုဒ္မႏွစ္ခုတြင္ ေဖာ္ျပထားသည့္ ျပစ္မႈတစ္ခုခုကို က်ဴးလြန္ရာတြင္ ထို ျပည္သူ႔ဝန္ထမ္းျဖစ္သူက ထိုျပစ္မႈကို အားေပးကူညီလွ်င္ ထိုျပည္သူ႔ဝန္ထမ္းကို သံုးႏွစ္ထိ ေထာင္ဒဏ္ သို႔မဟုတ္ ေငြဒဏ္ သို႔မဟုတ္ ဒဏ္ႏွစ္ရပ္လံုး ခ်မွတ္ရမည္'' ဟု ျပဌာန္းထားသည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။ ဥပမာ- ျပည္သူ႔ဝန္ထမ္းခင္ပြန္းအား ဇနီးျဖစ္သူက ၎၏ မိတ္ေဆြအား ရာထူးခန္႔ေပးရန္ ကာယကံရွင္ထံမွ လာဘ္ယူၿပီး ခင္ပြန္းသည္ကိုေျပာရာ ခင္ပြန္းသည္ကလည္း ဇနီးေျပာသည့္အတိုင္း လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့ရာတြင္ ျပည္သူ႔ဝန္ထမ္း ခင္ပြန္းသည္ေရာ ဇနီးသည္ပါ ျပစ္မႈပုဒ္မ ၁၆၂ ႏွင့္ ၁၆၃ တို႔ကို က်ဴးလြန္ရာေရာက္ၿပီး ပုဒ္မ ၁၆၄ အရ ႏွစ္ဦးစလံုး ျပစ္ဒဏ္ခံရမည္ျဖစ္သည္။ ဤျပဌာန္းခ်က္မ်ားကိုၾကည့္ပါက ဇနီးမယားမ်ားအေနျဖင့္လည္း ျပည္သူ႔ဝန္ထမ္း ခင္ပြန္းသည္၏ တာဝန္ဝတၱရားေဆာင္ရြက္မႈမ်ားတြင္ မမွန္ကန္ေသာနည္းလမ္းျဖင့္ ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္ရန္မသင့္ေၾကာင္း သတိျပဳ သင့္ေၾကာင္း ေတြ႕ႏိုင္ပါသည္။
အခ်ဳပ္အားျဖင့္တင္ျပရလွ်င္ ယေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္အား စည္းကမ္းျပည့္ဝေသာ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္သစ္ႀကီးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္း တည္ေဆာက္ေနခ်ိန္တြင္ ႏိုင္ငံဝန္ထမ္း၊ ျပည္သူ႔ဝန္ထမ္းမ်ားအေနျဖင့္ သစၥာ၊ သမာဓိ၊ သိကၡာ၊ ကိုယ္က်င့္တရားျပည့္ဝစြာျဖင့္ ႏိုင္ငံ့ တာဝန္မ်ားကို မွန္မွန္ကန္ကန္ ေစတနာအျပည့္ထားကာ ေဆာင္ရြက္သြားရန္ႏွင့္ အဂတိလိုက္စားမႈကို အျမစ္ပါမက်န္ တြန္းလွန္ ၿဖိဳဖ်က္သင့္လွေၾကာင္း ေစတနာေကာင္းျဖင့္ ေရးသားလိုက္ရပါသည္။
(၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာလ ၂၁ ရက္ေန႔ထုတ္ The Crime Journal ပါ ေမာင္ေမာင္လွေဌး (ဥပေဒ) ၏ ''ေရွာင္ရွားသင့္ေသာ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူကိစၥ'' ေဆာင္းပါးမွ ထုတ္ႏႈတ္ယူထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။)
Technorati tags: bribe,, public,, civil,, servant
အျပည့္အစံုဖတ္ရန္
အက်ဥ္းခ်ဳပ္ရန္
အတၲသမံ ေပမံနတၴိ - ကိုယ့္ကိုယ္ကိုခ်စ္ေသာအခ်စ္ႏွင့္ တန္းတူရည္တူ ဒီဂရီပါ၀ါတူေသာ အခ်စ္မည္သည မရွိလို႔ ဆိုစကားရွိပါတယ္။ သက္ရွိသတၲ၀ါတိုင္းဟာ ကိုယ့္အသက္ကို အခင္တြယ္ဆံုး၊ အခ်စ္ဆံုးျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အသက္ရွင္လိုၾကပါတယ္။ အသက္ရွင္လို၊ အသက္ရွည္လိုတဲ့အတြက္ အသက္ေမြးၾကရပါတယ္။ အသက္ရွိေသာ သတၲ၀ါတိုင္း အသက္ေမြးဖို႔အတြက္ အစာရွာၾကရပါတယ္။ စားနပ္ရိိကၡာဆိုသည့္အတိုင္း အစားအစာဟူသမွ်ကို ရိိကၡာလို႔ ေခၚပါတယ္။ တိရစၦာန္ေတြမွာလည္း ၀မ္းကရွိေနတဲ့အတြက္ ၀မ္းစာရိိိကၡာလိုၿပီး၊ လူေတြမွာလည္း သမုဒၵရာ ၀မ္းတစ္ထြာအတြက္ ၀မ္းစာရိိကၡာလိုပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ လူနဲ႔ တိရစၦာန္ မတူတာက တိရစၦာန္ေတြမွာ ရိိကၡာသာလိုၿပီး သိကၡာမလိုပါဘူး။ လူေတြမွာေတာ့ ရိကၡာတစ္ခုတည္းနဲ႔ မလံုေလာက္ေသးဘဲ သိကၡာရွိဖို႔ပါလိုပါတယ္။ ရိကၡာသာ အေလးထားၿပီး သိကၡာကို အေလးမထားရင္ လူနဲ႔ တိရစၦာန္ ဘာမွ်ထူးျခားေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။
အာဌာ၀ကဘီလူးက "အရွင္ဘုရား - ဘယ္ပံုဘယ္နည္း အသက္ေမြးျခင္းဟာ အေကာင္းဆံုးပါလဲ" လို႔ ဘုရားကို ေမးေလွ်ာက္ေတာ့ ဘုရားက "ပညာနဲ႔အသက္ေမြးတာ အေကာင္းဆံုး" လို႔ ေျဖေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ အဌကထာဆရာက ပညာႏွင့္ အသက္ေမြးျခင္းဟူသည္ ႏွစ္ဖက္ျမင္ပုဂၢိဳလ္တို႔၏ အသက္ေမြးျခင္းလို႔ ဖြင့္ဆိုပါတယ္။ ႏွစ္ဖက္ဟူသည္ လက္ရွိပစၥဳပၸန္ဘ၀နဲ႔ ေနာင္တမလြန္ဘ၀ကို ဆိုလိုတာပါ။ ေနာက္တစ္နည္းအေနနဲ႔ သူ႔ဘက္၊ ကိုယ့္ဘက္၊ သူ႔ဖို႔၊ ကိုယ့္ဖို႔ ကိုလည္း ဆိုလိုပါတယ္။ သူသူကိုယ္ကိုယ္ အသက္ေမြးၾက၊ ၀မ္းေက်ာင္းၾကရမွာ ပစၥဳပၸန္အေရးနဲ႔ တမလြန္အေရးဆိုၿပီး ႏွစ္ဖက္မွ်ေတြးဖို႔လိုပါတယ္။ ႏွစ္ဖက္မွ်ျမင္ရမယ္။ သူ႔ဖို႔ကိုယ့္ဖို႔ ႏွစ္ဖက္မွ်ေတြးရပါမယ္။
လူဆိုတာ တစ္ေယာက္တည္းေနေတာ့ တစ္၀မ္းတစ္ခါးသာ ရွိပါတယ္။ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းမိေတာ့ ႏွစ္၀မ္းႏွစ္ခါး။ ဒီလိုနဲ႔ ၀မ္းေတြခါးေတြက တိုးပြားမ်ားျပားလာမယ္။ ၀မ္းေတြရွိေတာ့ ၀မ္းစာရွာၾကရပါေရာ။ ဒီလို ၀မ္းစာရွာၾကရာမွာ တခ်ဳိ႕က ၀မ္းသာ၀တယ္၊ ကုသိုလ္က မရ။ တခ်ဳိ႕က် ကုသိုလ္သာရတယ္၊ ၀မ္းက မ၀။ ပီတိစားၿပီး အားရွိေနၾကရတယ္။ တခ်ဳိ႕က ကုသိုလ္လည္းမရ၊ ၀မ္းလည္းမ၀။ တခ်ဳိ႕မ်ား က်ေတာ့ ကုသိုလ္လည္းရ၊ ၀မ္းလည္း၀က်ပါတယ္။ ပညာနဲ႔ အသက္ေမြး ၀မ္းေက်ာင္းသူဟာ ကုသိုလ္လည္းရ၊ ၀မ္းလည္း၀တဲ့အမ်ဳိးပါပဲ။
ဒီေနရာမွာ ပညာဆိုတာ အသိပညာ၊ အသိစိတ္ဓါတ္၊ အသိတရား ျဖစ္ပါတယ္။ အသိစိတ္ဓါတ္ရွိသူဟာ ေကာင္းတဲ့အျပဳအမူ၊ ေကာင္းတဲ့ အေလ့အထရွိတယ္။ ေကာင္းတဲ့အျပဳအမူ၊ ေကာင္းတဲ့အေလ့အထဟာ သီလသိကၡာ ပါပဲ။ အသိစိတ္ဓါတ္ရွိသူဟာ ေကာင္းတဲ့စိတ္ထား ရွိတယ္။ စိတ္ထားေကာင္းတယ္ေပါ့။ ေကာင္းတဲ့စိတ္ထားရွိလို႔ စိတ္ထားေကာင္းတာဟာ သမာဓိသိကၡာျဖစ္ပါတယ္။ သမာဓိမ်ာ 'သံ' က ေကာင္းျခင္းလို႔ အဓိပၸါယ္ထြက္ၿပီး 'အဓိ' က စိတ္ထားလို႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သမာဓိဆိုတာ စိတ္ထားေကာင္းျခင္းပဲ ျဖစ္ပါ တယ္။ အသိစိတ္ဓါတ္၊ အသိတရား၊ အသိပညာကိုယ္တိုင္ဟာ ပညာသိကၡာ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီေတာ့ အသိစိတ္ဓါတ္၊ အသိတရားရွိသူမွာ ရိကၡာနဲ႔ သိကၡာက တစ္သားတည္းက်ေနပါတယ္။ အူမနဲ႔ သီလ ထပ္တူမွ်ေနပါတယ္။ ဘုရားရွင္မိန္႔ေတာ္မူတဲ႔ ပညာနဲ႔အသက္ေမြးတာ အေကာင္းဆံုးဆိုတာက ဒီလို ရိကၡာနဲ႔ သိကၡာ တစ္ထပ္တည္းက်တဲ့ အသက္ေမြးျခင္း၊ အူမနဲ႔သီလ ထပ္တူမွ်ေနတဲ့ အသက္ေမြးျခင္းကို ဆိုလိုပါတယ္။ ဒီလို အသက္ေမြးႏိုင္သူဟာ ေတာ္လည္းေတာ္၊ ေကာင္းလည္းေကာင္းတဲ့ အတြက္ သူေတာ္ေကာင္း မည္ပါတယ္။
အူမနဲ႔သီလကို တစ္သီးတစ္ျခားခဲြထားလို႔မရ၊ တစ္ဖက္ဖက္ အစြန္းထြက္လို႔မရ၊ မွ်ေနမွသာ သဘာ၀က်ပါတယ္။ လူတိုင္းမွာ အူမရွိၿပီး အူမတိုင္းလည္း ေတာင့္ဖို႔လိုပါတယ္။ အူမေတာင့္ျခင္းဟာ သီလေစာင့္ျခင္းကို ေက်းဇူးျပဳႏိုင္သလို သီလေစာင့္ျခင္းကလည္း အူမေတာင့္ဖို႔အတြက္ ေက်းဇူးျပဳႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ သီလဆိုတာ ေကာင္းေသာအေလ့အထ၊ ေကာင္းေသာအျပဳအမူျဖစ္တဲ့အတြက္ ေကာင္းေသာအေလ့အထေတြရွိရင္ ေကာင္းတဲ့အျပဳအမူေတြျပဳမူၾကရင္ အူမေတြ ေတာင့္လာၾကမွာ မလြဲပါပဲ။
(၁၂ ရက္ ၁၂ လ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ထုတ္ Weekly Eleven News တြင္ပါရွိေသာ အရွင္သံ၀ရာလကၤာရ (ဓမၼပိရဆရာေတာ္) ၏ အူမႏွင့္ သီလ ေဆာင္းပါးမွ ထုတ္ႏႈတ္ထားပါသည္။)
Technorati tags: dahmma,, buddhism,, buddha
အျပည့္အစံုဖတ္ရန္
အက်ဥ္းခ်ဳပ္ရန္
ႏိုင္ငံေရးဆိုတဲ့စကားလံုးနဲ႔ လူတိုင္းေလာက္နီးနီး ရင္းႏွီးၾကပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးဆိုရင္ ပါတီေထာင္ၾကတာလို႔လည္း လူသိမ်ားပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ျပည္သူ႔အေရးလို႔ သိသူကေတာ့ နည္းပါတယ္။ လူသားအခ်င္းခ်င္း ေပါင္းသင္းဆက္ဆံမႈဆိုတာ မျဖစ္မေနအေရးပါတဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ လူဆိုတာ အထီးတည္း ေနလို႔မရပါဘူး။ အသိုင္းအ၀ိုင္းနဲ႔ ေနၾကရပါတယ္။ ကိုယ္ေနတဲ့၀န္းက်င္က ေသးေတာ့ မိသားစု၊ ႀကီးေတာ့ ႏိုင္ငံျဖစ္လာပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးဆိုတာ အုပ္စုႀကီးတစ္ခုအတြင္းမွာရွိတဲ့ သီးျခား တစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ အျပဳအမူ၊ အေနအထိုင္၊ လုပ္ေဆာင္မႈေတြကို ေလ့လာျခင္းလို႔လည္း ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုအတြင္း အခ်င္းခ်င္းဆက္ဆံေရး၊ စီမံခန္႔ခြဲေရး၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားခ်မွတ္ေရး၊ ခ်မွတ္ထားတဲ့ အဆံုးအျဖတ္ေတြကို ၿပီးေျမာက္ေအာင္ေဆာင္ရြက္ေရး၊ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ား ျပဌာန္းေရးဆိုတာေတြ လုပ္ေဆာင္လာၾကရတယ္။ ဒါကို ႏိုင္ငံေရးလို႔လည္း ေျပာႏိုင္ပါတယ္။
ႏိုင္ငံေရးလို႔ေျပာရင္ အာဏာဆိုတာလည္း မျဖစ္မေန ထည့္ေျပာရပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးဆိုသည္မွာ အုပ္ခ်ဳပ္မႈဆိုင္ရာ သိပၸံပညာျဖစ္သကဲ့သို႔ ၀ိဇၨာပညာလည္းျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံေတာ္၏ ဖြဲ႕စည္းပံုအသြင္သ႑ာန္၊ အုပ္ခ်ဳပ္မႈအပိုင္းတို႔သည္ သိပၸံနည္းက် စီမံရေသာေၾကာင့္ သိပၸံပညာျဖစ္ၿပီး၊ တစ္ႏိုင္ငံႏွင့္တစ္ႏိုင္ငံ ေပါင္းကူးဆက္ဆံရမႈမ်ားတြင္ ေစာင့္ထိန္းအပ္ေသာ တရားမ်ားကို လိုက္နာၾကရျခင္းေၾကာင့္ ၀ိဇၨာပညာလည္းျဖစ္ပါသည္ဟု Oxford အဂၤလိပ္ အဘိဓါန္မွာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ Harold Lasswell (1936) ကလည္း ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ဘာကို၊ ဘယ္အခ်ိန္မွာ၊ ဘယ္လို ရေအာင္လုပ္ရမယ္ဆိုတာကို သိျခင္းလို႔ ဆိုပါတယ္။ Bertrand de Jouvenal (1963) ကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ လူကို လူက ေမာင္းႏွင္တဲ့စြမ္းအားတဲ့။ David Easton (1979) က ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ အာဏာရွိသူက ခြဲေ၀ပိုင္းျဖတ္ေပးရေသာ တန္ဖို႔ လို႔ ဆိုထားပါတယ္။ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးဆိုသည္မွာ ႏိုင္ငံေတာ္ သို႔မဟုတ္ အျခားႏိုင္ငံေရးဆိုင္ရာ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားကို လမ္းညႊန္ေပးျခင္း၊ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆိုင္ရာ ၀ိဇၨာ သို႔မဟုတ္ သိပၸံပညာ ျဖစ္သည္လို႔ Oxford Concise Dictionary of Politics မွာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ လူမႈေရးဆိုင္ရာသေဘာအရေတာ့ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကေန စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ရတာမ်ဳိးလို႔ဆိုရင္ သေဘာက်ခ်င္မွ က်ၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ လိုအပ္ခ်က္အရကေတာ့ ဒီလိုလုပ္ေဆာင္ဖို႔ လိုအပ္ေကာင္း လိုအပ္ႏိုင္ပါတယ္။
လူဆိုတာက စဥ္းစားမႈ ရင့္သန္သူေတြျဖစ္ေလေတာ့ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အေတြးအျမင္ေတြ အေတာ္ေလးကြဲျပား ၾကပါတယ္။ အတိုက္အခံေတြလုပ္ၾကတယ္။ သေဘာထားေတြကြဲၾကတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ ပင္ကိုယ္သဘာ၀ကိုက မတူညီမ်ား၊ ၀ိေရာဓိမ်ားႏွင့္ မကင္းႏိုင္တာေၾကာင့္ ႏိုင္ငံအခ်င္းခ်င္း၊ လူမ်ဳိးအခ်င္းခ်င္းလည္း စစ္ပြဲေတြ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြ မတူညီတာ၊ အလိုေလာဘေတြေၾကာင့္လည္း စစ္ေတြျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးလို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ ကိုယ္မဟုတ္တာလုပ္တာကိုလည္း လူ႔အခြင့္အေရးလို႔ ကိုင္ေပါက္လိုက္ၾကေတာ့တယ္။ လူေတြမွာကလည္း ခ်မွတ္ထားတဲ့ စည္းကမ္းဥပေဒေတြကို လိုက္နာခ်င္သူရွိသလို အၿမဲဆန္႔က်င္ေနတဲ့သူေတြလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ မိမိအက်ဳိးစီးပြားကို မထိခိုက္သေရြ႕ အေကာင္းျမင္တတ္ၿပီး အက်ဳိးစီးပြားကိုထိခိုက္တာနဲ႔ အခြင့္အေရးဆံုး႐ႈံးတယ္ဆိုၿပီး ျဖစ္ၾကျပန္ေတာ့ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ လူ႔အေရး၊ လူတိုင္းရဲ႕အလိုဆႏၵအေရးတို႔ကို မျဖည့္ေပးႏိုင္ေသးသမွ် ေပးကားေပး၏ မရ၊ ေကြၽးကားေကြၽး၏ မ၀ဆိုသလို ျဖစ္ေနမွာပါပဲ။
(၂၀၀၇ ဒီဇင္ဘာလထုတ္ မ်က္ေမွာက္ေရးရာမဂၢဇင္းတြင္ ပါရွိသည့္ တင္ညြန္႔ေရးသားေသာ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးသမား ေဆာင္းပါးမွ ေကာက္ႏုတ္ထားပါသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္ႏွင့္ အစိုးရ အေၾကာင္းကိုလည္း ဆက္လက္ေရးသားပါဦးမည္။)
Technorati tags: politics, ႏိုင္ငံေရး Powered by ScribeFire.
အျပည့္အစံုဖတ္ရန္
အက်ဥ္းခ်ဳပ္ရန္
